کارگاه «فیلمنامه نویسی و تولیدات مشترک» با حضور سارا نعلبندیان از کشور ارمنستان در موزه سینما برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی موزه سینما، سارا نعلبندیان فیلمنامه‌نویس از کشور ارمنستان گفت: از نظر من فیلمنامه نویسی و فرآیند آن مسیری به سوی جهانی شدن دارد و دائم درحال تکمیل است و به واسطه جهانی بودن فرآیند نوشتن فیلمنامه‌ها باهم فرق دارد.

وی با بیان اینکه صحبت کردن درمقابل مخاطب ایرانی برایش بسیار لذت بخش است، افزود: سینمای ایران و روش‌های فیلمسازی‌شان را بسیار دوست دارم زیرا فیلمسازانی دارد که در جهان  به خوبی درخشیدند.

نعلبندیان ادامه داد: درحال حاضر با یک فیلمساز از کشور ازبکستان برای ساخت فیلمی درباره تامارا پطروسیان درحال همکاری مشترک هستم.

وی با بیان اینکه دو مدل اصلی برای تولید مشترک وجود دارد، بیان داشت: مدل خارجی که در آن با یک کشور دیگر همکاری می‌کنیم و اگر با یک کمپانی در کشور خودمان همکاری داشته باشیم درواقع تولید مشترک داخلی محسوب می‌شود. زمانیکه به عنوان فیلمنامه نویس با یک کمپانی کار می‌کنیم ممکن است کارگردان یا تهیه کننده آن کمپانی اهدافی خارج از اهداف شما داشته باشند و به عنوان فیلمنامه‌نویس باید به آن اهدف احترام بگذارید و درمقابل تغییرات از خود نرمش نشان دهید.

این فیلمنامه نویس ارمنی گفت: اولین مرحله در تولید مشترک تحقیق و پژوهش است که به واسطه آن فیلمنامه نویس با نقطه نظرهای کشوری که قرار است با آنها تولید مشترک داشته باشد آشنا می‌شود. در مرحله بعدی محل و منطقه‌ای است که قرار است درباره آن فیلم ساخته شود که باید یک مفهوم و دستمایه جهانی داشته باشد.

وی ادامه داد: موضوع دیگری که در تولیدات مشترک باید به آن توجه داشته باشیم پیدا کردن مختصص‌های محلی است؛ یعنی کسانی که رمزهای فرهنگی را برای شما قابل خوانش می‌کنند و آنها را تبدیل به یک داستان روایی می‌کنند.

نعلبندیان با بیان اینکه در میان انبوه نقطه نظرها باید بتوانید درست ترین را انتخاب کنید، گفت: شاید ایده‌ها و نظرهای زیادی در ذهن شما باشد، باید بتواند به صحیح ترین شکل آن را سر و سامان بدهید تا بتوانید از آنها استفاده کنید و به واسطه آن بتوانید به فرهنگ کشور مقابل احترام بگذارید.

وی ادامه داد: نکته مهم دیگری که یک فیلمنامه نویس باید به آن توجه داشته باشد مصاحبه و گفتگو است. مصاحبه با افرادی که اطلاعات آنها می‌تواند کمک موثر و خوبی برای شما باشد. یک هنرمند در این نوع مصاحبه‌ها درواقع به دنبال جمع کردن اطلاعات نیستند بلکه به دنبال عواطف و احساسات هستند. آنچه که یک فیلمنامه نویس باید به دنبال آن باشد، ناخداآگاه انسان‌ها است.

نعبلندیان با اشاره به اینکه فیلمسازان و هنرمندان باید زبان مشترکی داشته باشند، افزود: به عنوان فیلمنامه نویس باید با زبان مشترک بتوانیم معنا و مفهوم واقعی هدف مورد نظرمان را به دیگران منتقل کنیم و در نظر داشته باشید زمانیکه یک تهیه کننده می‌خواهد از یک نویسنده خارجی استفاده کند درواقع می‌خواهد به یک نقطه نظر مشترک برسد.

وی با بیان اینکه سینمای ایران در بهترین قله جهان قرار گرفته است، بیان داشت: بسیارعلاقه‌مند هستم با سینمای ایران همکاری داشته باشم و با هنرمندان و فیلمسازان ایرانی آشنا شوم و مخصوصا اینکه با اساتید دانشگاه هنر و سینما تعامل داشته باشم.

نعلبندیان با بیان اینکه 10 سال پیش با سینمای ایران آشنا شده است، افزود: آشنایی من با سینمای ایران از طریق جشنواره زردآلوی طلایی بود که فیلم های ایرانی در آن نمایش داده شد. به نظرم یکی از بهترین فیلم‌های ایرانی فیلم سینمایی «گاو» ساخته داریوش مهرجوی است که فیلمنامه ای بسیار قوی دارد.

وی ادامه داد: دلیل علاقه بسیار من به فیلم «گاو» ساختار بسیار قوی آن است که من را یاد ساختار کلاسیک ادبیات روسی می‌اندازد. که هسته مرکزی این نوع فیلم‌ها شاید خیلی زیاد مهم نباشد اما فیلمسازان می توانند به خوبی به آن شکل دهند تا حتی در جهان دیده شود و در مورد فیلم داریوش مهرجویی هم به همین شکل است. این فیلم درواقع قرائتی نزدیک به فلسفه اخلاق دارد.

نعلبندیان با بیان اینکه در سینمای مدرن امروز، داستان اهمیت دارد، گفت: از نظر من ساختار در یک فیلم بسیار مهم است زیرا ساختار تفاوت سینمای گیشه و هنری را نشان می دهد.

وی با بیان اینکه شروع به کارش با ساخت فیلم مستند بوده است، افزود: همانطور که می‌دانید در فیلم‌های مستند پژوهش بسیار سخت‌تر از فیلم های داستانی است. در مستند باید تلاش کنیم تا حقیقت را بر روی پرده طلایی به تصویر بکشیم درحالیکه در فیلم‌های داستانی می‌توانیم چیزی به آن اضافه کنیم.

موزه سینما در ادامه انتشار سلسله برنامه‌های تاریخ شفاهی خود به مناسبت زادروز «علی نصیریان» ؛بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون بخش‌هایی از گفتگوی این هنرمند را منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.
به گزارش روابط عمومی موزه سینما،علی نصیریان بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون گفت: یکی از شانس ها و اقبال من در زندگی این بود که توانستم راهی که علاقمند بودم و به آن عشق داشتم را پیدا کنم.
وی با اشاره به علاقه مندی خود به نمایش های سنتی افزود: من با دیدن تعزیه و نمایش های آینی و سنتی در دوران خودم که حتی تلویزیون هم نداشتیم به این کار علاقمند شدم. تعزیه و واقعه کربلا را همه می دیدیم اما اینکه چطور تعزیه بوجود آمد برای من جالب بود. به نظر من تعزیه بوجود آمد زیرا تاثیرگذاری تجسم ، تصویر و نمایش واقعه با نقل و روایت آن فرق دارد.
نصیریان بیان داشت: ما در خیابان شاپور زندگی می کردیم و من در خیابان امیریه در سینما نور فیلم های آمریکایی را بدون دوبله و زیرنویس می دیدم. در آن زمان برای فیلم ها میان نویس می گذاشتند یعنی فیلم را قطع می کردند و درباره آن توضیح می دادند . به همین دلیل هروقت به سینما می رفتم از من سوال می کردند که باسواد هستم تا برایشان میان نویس ها را برایشان بخوانم.
وی ادامه داد: من برای نقش آفرینی ها رجوع می کنم به انگیزه ها و نگاه های خودم  و حس علاقه  و آفرینندگی که یک بازیگر باید داشته باشد زیرا بازیگر خودش یک نویسنده نمایش و فیلم و فیلمنامه است.به قول رابرت چولی می گفت  همانطور که کارگردان با کارگردانی خود متن را می نویسد ، بازیگر هم می نویسد زیرا بازیگر یک خلاق است و تنها یک عامل و اسباب دست کارگردان نیست . درست است که باید به کارگردان توجه داشته باشد و حرف های او را به اجرا درآورد ، بفهمد، گوش کند و گفتگو کند اما  به نظر من آفریننده متن بازیگر است.
نصیریان خاطرنشان کرد: اگر بخواهیم به مرحله  آفرینندگی نقش برسیم باید به خودمان رجوع کنیم ؛ به جوهر نیرو و قوه و قوت خلاقه که در درون ما است و از آن یاری بطلبیم و نقش را از آن بیافرینیم.
وی ادامه داد: من فکر می کنم هم در تئاتر و هم در سیما استعدادهای بسیار خوبی داریم؛ در تئاتر بازیگر ها و گروه های درجه یک پیدا شده است و به همان مقدار سینمای ما هم بسیار رشد کرده است. وضعیت تئاتر و سینما امروز بهتر از زمان ما است زیرا زمانه عوض شده است. ارتباط جمعی را در نظر بگیرید همه چی وجود دارد درحالیکه در زمان با هیچ چیزی نبود و ما با دست خالی کار می کردیم اما امروز بازیگرها از نظر اطلاعات با دست پر کار می کنند.

علیرضا خمسه با بیان اینکه نهم بهمن سال 1331 به دنیا آمده است، گفت: چه سال‌هایی که آمد و گذشت و چه خاطرات خوشی که برای من و مخاطبان سینما در طول سال‌ها باقی ماند. از سال 1360 تاکنون که چهل و دو سال می‌گذرد، در سینما حضور دارم و با فیلم «مرگ یزدگرد» ساخته بهرام بیضایی کارم را آغاز کردم.
وی ادامه داد: در سال 1367 در باغ فردوس فعلی به عنوان مدرس بازیگری به آموزش هنرجویان سینمایی مشغول بودم و افراد بسیاری در این مکان تحت تعلیم قرار گرفتند. خدا علی معلم را رحمت کند زمانی که تدریس می‌کردم، او هم در کلاس‌ها حضور داشت و مشخص نمی‌شد کدام یک از ما استاد و کدام یک شاگرد هستیم و همیشه سر این موضوع با یکدیگر شوخی می‌کردیم.
خمسه با بیان اینکه ریشه و سرچشمه حرفه بازیگری و مسیر آن در «عشق» نهفته است، بیان داشت: اگر عشق نباشد، هیچ فردی در جهان هستی و همچنین هنر سینما ماندگار نمی‌شود زیرا سینما بر اساس عشق به وجود آمده است و همه افراد فعال در این حرفه، عاشقانه وارد این عرصه شده‌اند.
وی درباره ژانر کمدی گفت: محورعمده رویکرد ژانر کمدی بر بستر انتقاد قرار گرفته است و اگر این مشخصه از آن گرفته شود فقط هجو باقی می‌ماند. زنده یاد صابری معتقد بود در کمدی باید جراحی صورت گیرد و نه سلاخی زیرا در سلاخی افراد یکدیگر را تخریب می‌کنند و متاسفانه امروزه این جنس کمدی گسترش یافته است که نوعی هجویه به شمار می‌رود. نکته مهم این است که طنز یک مسئله صد در صد ادبی است اما کمدی یک مقوله کاملا نمایشی به شمار می‌رود.
این هنرمند افزود: زنده یاد یدالله صمدی زمانی از من خواست فیلمنامه «آپارتمان شماره 13» را با کمک او و آقای دامادی نویسنده اثر بازنویسی کنیم. همچنین ابوالحسن داوودی نیز از من خواست فیلمنامه «جیب‌برها به بهشت نمی‌روند» را به اتفاق بنویسیم. شیوه ما این نبود که بعد از نوشتن یک فیلمنامه از کار خداحافظی کنیم. ما آن را زندگی می‌کردیم و میان ما رفت و آمد خانوادگی برقرار بود به همین دلیل، حاصل کار ما بسیار جدی می‌شد.
وی ادامه داد: زندگی ما تنها بر اساس حرفه نبود بلکه بر اساس نوع نگاه، بینش ، رفتارهای خانوادگی و اجتماعی شکل می‌گرفت. برای من، امثال یدالله صمدی و ابوالحسن داوودی تنها یک فیلمساز نبودند بلکه از دوستان نزدیک به شمار می‌رفتند تا آنجا که من زمان مراسم عقد زنده یاد کیومرث پوراحمد یکی از شاهدان او و همسرش بودم.
خمسه با بیان اینکه عضوی از گروه تئاتر «پیاده» بوده و در تمام کارهای این گروه حضور داشته است، افزود: این گروه متشکل از مهدی هاشمی، داریوش فرهنگ و گلاب آدینه بود. روزی آن‌ها تصمیم گرفتند سریالی به نام «سلطان و شبان» را بسازند و مهدی هاشمی پیشنهاد کرد من نقش «تلخک» را بازی کنم . یادم می آید آن زمان بخشی از این سریال را در موزه سینما فعلی کار می‌کردیم. من به تازگی از فرانسه آمده بودم و یکی از ایده آل‌هایم بازی در نقش دلقک «شاه لیر» بود. در نتیجه نقش تلخک را به شیوه‌ای نو که ترکیبی از روش شرقی و غربی بود به اجرا درآوردم. روزی داریوش فرهنگ گفت من این بازی را از تو نمی‌خوام و دلم می‌خواهد این شخصیت شبیه به سیاه در نمایش سیاه بازی ارائه شود. به او پیشنهاد دادم زنده یاد حسین کسبیان که سیاه را بسیار خوب بازی می‌کرد این نقش را ایفا کند، و بدین شکل او به این مجموعه پیوست.
خمسه در پایان با بیان اینکه معتقد است جمله جاودانه و شاه کلید حیات و هستی، عشق است، بیان داشت: علی حاتمی، عزت‌الله انتظامی، جمشید مشایخی، داود رشیدی و جمیله شیخی از جمله افرادی بودند که این ویژگی در آن‌ها وجود داشت. عشق شادی است، عشق آزادی است، عشق آغاز و پایان آدمیزادی است…

پرچم متبرک گنبد حضرت امام علی (ع) به موزه سبنما اهدا شد.
به گزارش روابط عمومی موزه سینما، همزمان با فرا رسیدن ۱۳ رجب سالروز ولادت امام علی (ع) و روز پدر، پرچم متبرک گنبد حرم امیرالمومنین (ع) توسط احمد میرعلایی مدیرعامل سابق بنیاد سینمایی فارابی به موزه سینما اهدا شد.
این پرچم در بیست و پنجمین دوره جشنواره فیلم کودک و نوجوان از طرف تولیت آستان مقدس حضرت امیر المومنین (ع) با هماهنگی صورت گرفته از طرف احمد میرعلایی دبیر وقت جشنواره کودک و نوجوان به رسم هدیه به همه سینماگران ایران اهداء شد و این پرچم را خانم فریبا کوثری بازیگر سینما و تلویزیون طی مراسمی در جوار بارگاه ملکوتی حضرت امیرالمومنین (ع) به نمایندگی از سینماگران ایران تحویل گرفت و در افتتاحیه جشنواره کودک و نوجوان از آن رونمایی شد.
پرچم متبرک گنبد حضرت امام علی (ع) در اعیاد شعبانیه طی مراسمی در موزه سینما رونمایی و در اتاق سینمای دفاع مقدس در معرض دید عموم مخاطبان قرار خواهد گرفت‌.
موزه سینمای ایران میلاد با سعادت میلاد مولود کعبه امیر مومنان امام علی (علیه السلام) و روز پدر را بر همه آزادگان جهان تبریک می گوید.

ششمین جلسه کارگاه کارگردانی و بازیگری در سینما با حضور داریوش فرهنگ عصر روز گذشته در سالن فردوس موزه سینما برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی موزه سینما، داریوش فرهنگ با اشاره به اهمیت انگیزه و روحیه بالا در انجام فعالیت هنری گفت: حق نداریم هنگام فعالیت در این حرفه شاداب نباشیم و سر کار باید به اجزای گوناگون اثری که در حال خلق آن هستیم فکر کنیم. یک هنرمند باید توانایی داشته باشد تا در لحظه تصمیم بگیرد و بعد دست به خلق اثر بزند.
نباید تنها به تصورات خود متکی باشیم
وی ادامه داد: از آنچه که وجود دارد نهایت استفاده را ببرید چراکه تخیل پایان ناپذیر است و اگر تنها به تصورات خود بها دهیم، ممکن است کار پیش نرود.
فرهنگ درباره قابلیت‌های بیانی سینما ، گفت: واقعیت صرف در سینما کاربردی ندارد و باید با مواردی همچون انتخاب زوایای دوربین آن را بسازیم. همانطور که می دانید هیچکاک استاد مسلم سینما بود و از موارد ساده به طر‌ح‌هایی عجیب می‌رسید. یک بازیگر هنگام گفتن دیالوگ باید اندازه محیط را بداند تا به اندازه آن صحبت کند. یاد بگیرید که زیر و بم صدا را به صورت درست در دیالوگ‌ها لحاظ کنید تا عواطف مورد نظر به مخاطب منتقل شود. تئاتر فراتر از روزمرگی و واقعیت فراتر از حقیقت است و باید به دنبال چنین کیفیت هایی بود.
این بازیگر سینما افزود: اخیرا در حال مطالعه کتاب «کتابخانه شخصی من» اثر ویل دورانت هستم. او در این اثر اشاره کرده که فرهیختگان در دنیا چه کرده‌اند که جهان امروزه به این شکل درآمده است. ما هم باید تلاش کنیم تا از طریق هنر چیزی به این جهان اضافه کنیم. امیدوارم در این جلسات، نکاتی را فراتر از آموزش‌های موجود در کتاب‌ها آموخته باشید.
لذت بردن از ذات هنر مهم‌تر از انتقال معنا است
پس از آن، بخش‌هایی از دومین فیلم این کارگردان با عنوان «دو فیلم با یک بلیط» به نمایش درآمد و سپس حاضران در کارگاه سوالاتی را پیرامون این اثر مطرح کردند.
فرهنگ با تاکید بر اینکه در حیطه هنر لذت بردن از ذات هنر مهمتر از انتقال معنا است، افزود: «دو فیلم با یک بلیط» در زمان خود مورد توجه قرار گرفت در جشنواره فیلم فجر نیز در رشته‌های گوناگونی نامزد دریافت سیمرغ شد و بعدها نیز منتقدان به آن توجه نشان دادند و به واکاوی نکات مغفول مانده موجود در آن پرداختند. نکته مهم فیلم این است که فرد کلاهبردار در آخر با سینما به گونه‌ای احترام آمیز رفتار می‌کند. علیرضا زرین دست به عنوان مدیر فیلمبرداری نقش تعیین کننده‌ای در کیفیت این اثر داشت.
فرهنگ خاطر نشان کرد: سال‌های دهه شصت تا هفتاد بهترین زمان برای سینمای ایران بود و همه تلاش می‌کردند بهترین خود را ارائه دهند. «دو فیلم با یک بلیط» هنوز جان دارد، خصوصا که درباره سینما است. نکته ویژه‌ای در این اثر وجود دارد که آن در تفاوت بازی‌ و میزانسن‌ها در فیلمی که می‌ساختند با فیلمی که زندگی می‌کردند نهفته بود.
عنوان «دو فیلم با یک بلیط» پیشنهاد امیر اسکندری بود
وی با بیان اینکه نام اولیه این اثر «سوءتفاهم» بود، گفت: عوامل گفتند نام «سوءتفاهم» مناسب این فیلم نیست و امیر اسکندری گریمور فیلم بود که نام «دو فیلم با یک بلیط» را به من پیشنهاد داد. شرایط سینمای آن زمان برای ثبت تاریخی در فیلم وجود دارد و به آن اشاره می‌شود، مانند مسئله کمبود نگاتیو. این اثر به حرمت سینما ساخته شد. وقتی همه موارد از جمله میزانسن و لباس و… در صحنه درست باشد، فیلمساز باید بسیار بی‌استعداد باشد که نتواند فیلم خوبی را بسازد.
فرهنگ با بیان اینکه ساخت فیلم دوم سخت تر از فیلم اول است، بیان داشت: برایم جالب بود که در جشنواره هلند این فیلم را یک کمدی مدرن نامیدند. همه شما باید بدانید که بودن در این حرفه اهمیت ندارد، بلکه باقی ماندن مهم است.
صحبت از من و فردیت در سینما بی معناست
وی خاطرنشان کرد: هنگام بازی در یک نقش منفی باید در عمل و گفتار شخصیت به خود حق دهید و من این رویه را در ایفای نقش «ابوسفیان» به کار گرفتنم.صحبت از «من» و فردیت در سینما بی‌معناست زیرا سینما یک کار گروهی است و نباید نگرش‌های اینچنینی در آن وجود داشته باشد.
فرهنگ در پایان بیان داشت: «دو فیلم با یک بلیط» اثری است که با علاقه بسیار زیادی آن را ساختم و برای آن تمام انرزی ام را گذاشتم و از معدود فیلم‌های ایرانی است که درباره «سینما» ساخته شده است. بعد از «طلسم» بسیار فکر می‌کردم که چگونه می‌توانم اثر متفاوتی بسازم که درباره سینما باشد و این بی‌قراری در حرکات دوربین نیز احساس می‌شود.