آخرین برنامه «شب‌های مستند» موزه سینما در سال جاری که با همکاری انجمن تهیه کنندگان سینمای مستند برگزار می‌شود، به نمایش فیلم «صید کولی کر» به کارگردانی حمیدرضا احمدی لاری اختصاص داشت.

به گزارش روابط عمومی موزه سینما، حمیدرضا احمدی لاری مستندساز، مترجم و استاد دانشگاه درباره چگونگی شکل‌گیری ایده اولیه و نام این فیلم گفت: آن زمان من در تلویزیون مشغول به کار بوده و به تازگی به مرکز بندر عباس منتقل شده بودم. افرادی که تجربه زندگی در بندر عباس را دارند می‌دانند که انسان درآن محیط دچار نوعی رخوت می‌شود بنابراین به این فکر افتادم که یک مجموعه سیزده قسمتی درباره صید و صیادی را به مرکز پیشنهاد دهم.

وی ادامه داد: زمانیکه کارهای مربوط به اولین قسمت آن انجام شد، می‌خواستم در عنوان فیلم به این نکته اشاره کنم که این افراد صیادان منطقه کولی کر هستند و دقیقا همین موضوع به عنوان نام فیلم مورد استفاده قرار گرفت.

احمدی لاری درباره اهمیت پژوهش در ساخت این مستند گفت: برای این فیلم سه سفر پژوهشی به قشم انجام دادم. در ابتدا به سراغ روستاهای دیگر رفتم. اینکه سلخ را انتخاب کردم، به دلیل حضور خانواده خانم زینت بود‌. همچنین تحقیقات میدانی خاصی را درباره صیادان و صید صورت دادم و زمانی که وارد شروع فیلمبرداری شدم نمی‌دانستم چه اتفاقی قرار است بیفتند.

وی درباره شرایط موجود برای ساخت این مستند بیان داشت: در آن زمان هیچ منع و محدودیتی وجود نداشت و من از مرکز خواستم دوربین و فیلم نگاتیو در اختیارم گذاشته شود که با آن موافقت شد. در نتیجه من به همراه چند دستیار به سلخ رفته و کار را آغاز کردم.

این محافل باعث می‌شود زندگی را احساس کنم

لاری با بیان اینکه «صید کولی کر» حدود چهل دقیقه است در حالی که چیزی در حدود دویست دقیقه فیلم در اختیار داشتیم، افزود: بزرگترین مسئله من در این فیلم، دستیار قلاب انداز بود که باید به طریقی از او فرار می‌کردم زیرا بیشتر مراقب این بود که اتفاقی برای من نیفتد.

وی با بیان اینکه بعد از انقلاب از مرکز بندر عباس بیرون آمده و در تهران در واحد نور پردازان مشغول به کار شده است، ادامه داد:  تلاش کردم تا نورپرداز خوبی شوم و از چهار جایزه مربوط به این بخش، دو جایزه را دریافت کردم. اما تنها کار در تلویزیون من را راضی نمی‌کرد. در نتیجه به خلوت خود پناه بردم و به کار ترجمه پرداختم و پیش از دوران  کرونا دوباره به سراغ خانم زینت و قهرمانان دیگر این فیلم رفتم و فیلم دیگری را ساختم. البته دیگر به آن شکل در سینمای مستند فعال نبودم و بیشتر به کار ترجمه پرداختم.

احمدی لاری خاطر نشان کرد: هوشنگ لطیف پور گوینده معروف را از پیش برای این فیلم انتخاب کردم اما ایشان شرط گذاشتند که باید حتما متن را بپسندند و خوشبختانه این اتاق افتاد. از نظر من یکی از نقاط قوت این اثر، شیوه گویندگی متن آن است.

مهمترین اثر درباره نوعی تکنولوژی صید است

فرهاد ورهرام، مستندساز شناخته شده نیز گفت: آقای لاری فارغ‌التحصیل مدرسه عالی تلویزیون و سینما است و ما در سال‌های ۵۱ و ۵۲ با یکدیگر هم دوره بودیم. بعد از اتمام مدرسه او به بندر عباس رفته و کار خود را آغاز کردند. سال‌های طولانی کسی از وجود این فیلم خبری نداشت. این اثر اولین فیلمی است که در روستای سلخ ساخته شده است. در هیچ نقطه‌ای از ایران به جز سلخ نسبت به جمعیت و مساحت آن، این تعداد فیلم ساخته نشده است و اولین فیلم نیز درباره این ناحیه، «صید کولی کر» است.

وی ادامه داد: پس از آن آقایان محمد تهامی نژاد، ارد زند، ابراهیم مختاری و مهرداد اسکویی نیز در آن منطقه کارهایی را کارگردانی کردند. نکته جالب این است که اکثر این فیلم‌ها با محوریت یک خانواده ساخته شدند.

ورهرام افزود: این فیلم مهمترین اثر درباره نوعی تکنولوژی صید است که این روزها به دلیل ممنوعیت صید کولی کر منسوخ شده است. «صید کولی کر» تنها فیلمی است که این تکنولوژی را نشان می‌دهد و اگر در آن زمان امکانات بیشتری در اختیار کارگردان بود، زوایای دیگری از آن نشان داده می‌شد اما متاسفانه در سال‌های تولید این اثر، چنین امکاناتی در دسترس نبود. این فیلم به عنوان یک یادگاری باقی مانده است و برای افرادی که برای فیلم‌های سینمایی تحقیق می‌کنن نیز مفید خواهد بود.

وی خاطرنشان کرد: از سوی دیگر این فیلم دارای فیلمبرداری بسیار خوبی است زیرا آقای لاری خود از فارغ‌التحصیلان رشته فیلمبرداری است. همچنین مونتاژ این فیلم از دیگر مزایای مهم اثر است. با وجود محدودیت در ابزار و امکانات، در ساخت «صید کولی کر» دقت زیادی به کار گرفته شده است.

وراهرام درباره نمایش زندگی مردم منطقه در فیلم و اینکه آیا «صید کولی کر» یک مستند مردم‌نگاری به شمار می‌آید، گفت: در مستندهای مردم‌‌نگاری بخشی وجود دارد که تنها مربوط به زاویه نگاه تکنولوژی است. مثلا در یک روستا تنها طریقه بافتن فرش را می‌بینیم و وارد روستا نمی‌شویم. فرانسوی‌ها آغازگر این جریان بودند و از طریق تکنولوژی، به تحلیل جامعه می‌پرداختند. این فیلم مربوط به تکنولوژی صید است و در گفتار، به تقسیم بندی صید و مسائل دیگر پرداخته می‌شود.

وی همچنین بیان داشت: مهمترین محدودیت در آن زمان، فیلمبرداری به شکل نگاتیو بود زیرا هر کاست تنها ۱۰ دقیقه اجازه فیلمبرداری به ما می‌داد. افرادی که تجربه کار با سیستم آنالوگ را دارند سعی می‌کنند راش‌های زیادی را تحویل تدوینگر ندهند و آگاهانه پلان های خود را ضبط کنند.

ورهرام ادامه داد: قطعا نگاتیوهای این فیلم در تلویزیون موجود هستند و امیدوارم شرایطی فراهم شود تا این فیلم ترمیم شود.

«صید کولی کر»؛ یک اثر مشاهده‌گر

در ادامه ارد عطارپور مستندساز شناخته شده نیز درباره «صید کولی کر» گفت: من از علاقه‌مندان این فیلم هستم و آن را بارها تماشا کرده‌ام با هر بار دیدن آن متوجه نکته تازه‌ای در فیلم می‌شوم. آقای لاری با تواضع از کار خود حرف می‌زنند. بسیاری از متون مستند به قلم ایشان به زبان فارسی ترجمه شده است و او انسانی جست‌وجو‌گر در این زمینه است.

وی ادامه داد:  فیلم نشانگر حضور یک فیلمساز بسیار توانمند در پشت دوربین است. «صید کولی کر» یک اثر مشاهده‌گر با کات‌های پی در پی است. در فیلم شاهد تکاپوی آقای لاری بر روی لنج هستیم درحالیکه انجام فیلمبرداری بر روی لنج کاری بسیار دشواری است. آقای لاری دخالتی در روند اتفاق‌های مقابل دوربین ندارد اما تلاش می‌کند اجزای مختلفی را به مخاطب نشان دهد.

وی ادامه داد: معمولا فیلم‌های مشاهده گر دارای برداشت بلند هستند اما آقای لاری برای نشان دادن اجزای مختلف به کات‌های پی در پی روی آورده‌ که کاری بسیار جالب است. پایان این فیلم نیز شبیه به اثر بزرگ همینگوی به نام «پیرمرد و دریا» است. افسوس که آقای لطیف پور مدتی است کار نمی‌کنند و ما نتوانستیم افتخار همکاری با این گوینده بی‌نظیر را داشته باشیم.

در انتهای برنامه احمدی لاری کارگردان مستند «صید کولی کر» بیان داشت: از حضور همه عزیزان تشکر می‌کنم. امیدوارم نتیجه این کار مورد قبول شما باشد. حضور در این محافل باعث می‌شود تا زندگی را احساس کنم. از مسئولین موزه سینما ممنونم که شرایطی را برای نمایش این فیلم به وجود آوردند.

مستند «صید کولی کر» ساخته حمیدرضا احمدی لاری در موزه سینما نمایش داده می شود.
به گزارش روابط عمومی موزه سینما، در ادامه نمایش‌های ویژه فیلم‌های مستند در موزه سینما تحت عنوان «شب‌های مستند» با مشارکت انجمن صنفی تهیه کنندگان سینمای مستند، فیلم «صید کولی کر» بر روی پرده سالن فردوس موزه سینما می‌رود.
در هشتمین نشست شب‌های مستند که روز سه شنبه 22 اسفند ساعت ۱۷ برگزار می‌شود، حمیدرضا احمدی لاری و فرهاد ورهرام از مستندسازان پیشکسوت درباره فیلم صحبت خواهند کرد.
فیلم مستند«صید کولی کر» روایتگر صید نوعی کوسه نهنگ غول پیکر است که اهالی منطقه آن را کولی کر می‌نامند.
«حمیدرضا احمدی لاری» این فیلم مستند را در سال 1355 ساخته است.

فیلم مستند «پردیس‌های خیال» به کارگردانی هادی آفریده در قالب برنامه «فیلمواره چشم هفتم در میراث» که با همکاری موزه سینما و ایکوم (شورای بین المللی موزه‌ها) هرماه برگزار می‌شود، به نمایش درآمد و پس از آن هادی آفریده به ارائه توضیحاتی در خصوص این فیلم پرداخت و با مخاطبان موزه سینما به گفت‌و‌گو نشست.
به گزارش روابط عمومی موزه سینما، هادی آفریده در پاسخ به پرسش مرجان حاجی رحیمی کارشناس میراث فرهنگی درباره روند ساخت مستند «پردیس‌های خیال» گفت: طرح اولیه این فیلم در سال ۱۳۹۴ نوشته شد و فیلمبرداری آن نیز از تابستان ۱۳۹۵ آغاز شد. آن زمان دوران جالبی برای من بود زیرا روزی که از تهران به همراه گروه فیلمبرداری خارج شدم به صورت پیوسته تا دو ماه در بیابان بودیم زیرا فکر می‌کردیم این تداوم زمانی می‌تواند به ما کمک کند و مفهوم باغ ایرانی را به ما نزدیک کند.
وی ادامه داد: زمانی که در کویر هستید و وارد این باغ‌ها می‌شوید، می‌توانید این باغ‌ها را درک کنید.
آفریده با بیان اینکه پیش از این فیلم اثری درباره تخریب باغ‌های دویست ساله تهران ساخته بود، افزود: عبدالله انوار پژوهش‌های بسیار خوبی درباره باغ‌های تهران انجام داده بود. در هنگام پژوهش در زمینه باغ ایرانی اطلاعات زیادی به دست آوردم و از جایی احساس کردم مقدار داده‌ها بسیار زیاد شده است و درنتیجه به ایده این پروژه رسیدم.
این مستندساز افزود: یک سال بعد از ساخت «پردیس‌های خیال» قنات ایرانی در یونسکو ثبت جهانی شد و از دل این پروژه، فیلم مربوط به قنات ایرانی شکل گرفت. آن فیلم یک مجموعه پنج قسمتی شد که به زبان عامیانه مجموعه قنات ایرانی را توضیح می‌داد و یک مستند کوتاه مستقل به نام «کاریز قصه آب» که چکیده ۲۵۰ دقیقه مستند بلند بود، از آن استخراج شد.
آفریده با بیان اینکه ناصر مشهدی زاده مدتی مسئول پرونده ثبت جهانی باغ‌های ایرانی در یونسکو بود ، افزود: به همین دلیل اطلاعات زیادی در این خصوص داشت. و دو باغ ایرانی ساخت که یکی در بافق و دیگری در جنوب کشور واقع شده است. در یزد نیز افرادی در بخش خصوصی این کار را انجام داده‌اند، اما همچنان گستردگی تخریب در حوزه میراث فرهنگی وسعت زیادی دارد.
کارگردان مستند «زیر درختان کاج» خاطرنشان کرد: سال ۱۳۹۰ فیلم «چنارستان» را درباره خیابان ولیعصر در طول یک قرن ساختم که ۶۰۰۰ چنار در آن وجود داشت. اما اکنون تعداد درختان بسیار کمتر شده است. البته در دوره‌ای که آقای حناچی شهردار تهران بودند، تعدادی درخت کاشته شد. دو سال قبل نیز پیش از چهارراه پارک‌ وی ۴۰ درخت چنار بالای صد سال قطع شد و کسی هم پیگیر این مسئله نبود. در بخش‌های دیگری از این خیابان نیز این اتفاق رخ داده است.
آفریده ادامه داد: پنج سال پیش که در حال کار بر روی مجموعه «قنات ایرانی» بودم متوجه شدم در مناطقی مانند یزد و کرمان اگر شبکه پیچیده قنات‌ها از دست بروند، مهاجرت‌های گسترده‌ای خواهیم داشت. در یک پژوهش که بر روی خاک انجام شده بود مشخص شد پس از تهران و دشت قزوین، استان مازندران بیشترین فرونشست زمین را پیدا کرده است.
این مستند ساز درباره دلیل نپرداختن به باغ‌های سایر نقاط کشور در فیلم «پردیس‌های خیال» گفت: دلیل غیبت سایر باغ‌های شاخص این بود که تمرکز ما بیشتر بر باغ‌های مناطق کویری کشور بود‌. در مازندران، گیلان و آذربایجان باغ‌های زیبایی وجود دارد. هدفم این بود که پروژه باغ‌های ایرانی و قنات‌ها با وجود همه سختی‌ها حتما در تلویزیون ساخته شود، زیرا هنوز تنها راهی که می‌شود مستند را به مردم عرضه کرد تلویزیون است و سینما تک‌ها و برنامه‌های اینچنینی تنها مخاطبان ویژه دارند.
وی درباره موزه سینما و عمارت باغ فردوس نیز گفت: این عمارت یک باغ ایرانی بوده و در دوران پهلوی مدرسه شاپور تجریش در اینجا بنیان گذاشته شد و در اواخر دوران پهلوی دوم نیز کتابخانه‌ای ساخته می‌شود و جلوی جوی آب را می‌گیرد که در سال ۸۶ آن بنا تخریب می‌شود. بزرگترین بخش باغ محلی است که امروز فیلمخانه ملی در آنجا قرار دارد. خانه‌های اطراف باغ فردوس تا چند سال قبل سند نداشتند و بخشی از باغ فردوس به حساب می‌آمدند. در فیلم «باغ‌های گمشده» به صورتی مفصل به عمارت باغ فردوس پرداخته‌ام.

مستند «نیشدارو» ساخته منوچهر انور در قالب برنامه «شب‌های مستند» موزه سینما که با همکاری انجمن تهیه کنندگان سینمای مستند برگزار می‌شود، در سالن فردوس این مجموعه فرهنگی تاریخی به روی پرده رفت.

به گزارش روابط عمومی موزه سینما، پس از نمایش این مستند، محمدرضا اصلانی، فیلمساز شناخته شده به واکاوی دقیق این فیلم مستند پرداخت و در معرفی منوچهر انور گفت:  انور در سال ۱۳۳۲ روی نمایشنامه «بلبل سرگشته» نوشته علی نصیریان کار کرد و با بازنویسی مجدد این متن، آن را با نام مستعار شاروند اجرا کرد. این تئاتر نخستین نمایشی است که از ایران مدرن به اروپا می‌رود و تحسین‌های فراوانی برمی‌انگیزد.

وی ادامه داد: انور با وسواس شدید خود، تاریخ ویل دورانت را ویرایش دوباره کرد. او همچنین بر روی رمان «خشم و هیاهو» ویلیام فاکنر یک سال و نیم کار کرد و اثری فاخر را ارائه  داد به گونه‌ای که متن او نشانگر شیوه نوشتار فاکنر است.

منوچهر انور؛ یک انسان چند وجهی

اصلانی ادامه داد: بعدها انور به سازمان برنامه دعوت می‌شود و در بخش فیلمسازی و مستند نگاری، به فعالیت می‌پردازد. در آنجا او یک طرح گسترده درباره برنامه ریزی صنعتی آب در ایران ارائه می‌دهد. همچنین سفارشی را از سرم سازی رازی دریافت می‌کند و برای آن از ابتدا فیلمنامه ویژه می‌نویسد. انور بعدها به خاطر اختلافات پیش آمده، سازمان برنامه را ترک می‌کند و فیلم‌های او در این مجموعه، مصادره شده باقی می‌مانند. سرانجام او در دایره المعارف فارسی با مصاحب همکار می‌شود و بخش‌های هنری این دایره المعارف را هدایت می‌کند. مصاحب از ماجرای سازمان برنامه آگاه می‌شود و با پادرمیانی او، راش‌ها در اختیار انور قرار می‌گیرد و او آن‌ها را مونتاژ می‌کند. مهرداد رهسپار که در عنوان فیلم نامش به عنوان تدوینگر آمده است، اسم مستعار منوچهر انور است. او همچنین در ایران یک شکسپیر شناس است و قطعاتی از شکسپیر را با لهجه آکسفوردی به فصاحت و از حفظ می‌خوانده است.

وی خاطرنشان کرد: انور همچنین مرکزی مربوط به تولید عکس و فیلم‌های صنعتی را راه اندازی  کرد. پیش از آن، عکاسی صنعتی وجود نداشت و  درواقع انور به عکاسی صنعتی مفهوم بخشید. در همین زمان آلبرت لاموریس فیلم «باد صبا» را درباره ایران می‌سازد و انور گفتار فیلم را بازنویسی می‌کند. گفتار او به یک روایت تصویری و زبانی تبدیل می‌شود و این نکته نشانگر اهمیت کار انور است.

اصلانی با بیان اینکه انور فیلم «باد صبا» را مانند پوستی می‌دانست که گوشت ندارد، افزود: او بدین وسیله کار لاموریس را مورد انتقاد قرار می‌دهد. لاموریس به او پیشنهاد می‌دهد که همراه یکدیگر سفرهایی به نقاط مختلف ایران داشته باشند؛ اما کشته شدن لاموریس باعث می‌شود این اتفاق سرانجامی نداشته باشد. بعدها نیز او گفتار مستند «جام حسنلو» را انجام داد.

اصلانی با بیان اینکه آشنایی‌اش با انور از دهه ۴۰ است، گفت:  در آن زمان من به همراه تعدادی از دوستان همچون بهارلو و شیردل به دفتر نور و صدا می‌رفتم و او با آن صدای جادویی خود سخن می‌گفت و ما به آن گوش می‌دادیم. بازی که او با لحن صدای خود می‌کرد، برای ما جالب‌تر از سخن او بود. آشنایی ما عمق دیگری پیدا کرد و او من را سوار اتومبیل خود می‌کرد و با یکدیگر در آن مسیر طولانی به صحبت می‌پرداختیم. او از فیلمنامه‌های مفصل خود می‌گفت که هر یک اگر ساخته می‌شدند، بسیار درخشان بودند.

انور از شاخصه‌های مهم یک دوران به حساب می‌آید

اصلانی خاطرنشان کرد:  یکی از اتفاقات جالب به فیلم اول سهراب شهید ثالث با عنوان «یک اتفاق ساده» مربوط می‌شود. قرار بود شهید ثالث یک فیلم کوتاه بسازد. اما او نگاتیوهای بیشتری تحویل می‌گیرد و یک فیلم سینمایی را کارگردانی می‌کند. این موضوع مورد انتقاد  قرار می گیرد زیرا او فقر مردم را مطرح کرده بود. پس از مدتی شهید ثالث ، انور را می‌بیند و ماجرا را به او می‌گوید. انور فیلم را می‌بیند و مشکلات مربوط به آن را رفع می‌ کند.

اصلانی در ادامه گفت:  بعد از مدتی انور به اصرار هوشنگ کاوه که مدیر سینمای عصر جدید بود، شروع به گفتن آنونس‌های فیلم‌هایی خاص کرد. او خود متن آنونس‌ها را می‌نوشت و سبک جدیدی در گفتن آنونس‌های ایجاد کرد که بسیار فراگیر شد.

کارگردان فیلم «جام حسنلو» خاطر نشان کرد: پس از آن انور به ترجمه‌ نیز پرداخت و نمایشنامه «عروسکخانه» نوشته هنریک ایبسن را مجددا ترجمه کرد و  پس از آن «اردک وحشی» را ترجمه کرد. او همچنین ملانصرالدین را دوباره نویسی کرد که با تصویر گری زرین کلک منتشر شد. آخرین کتابی که از او می‌شناسم، کتابی تالیفی از نثر دوران تحول ایران است که به بازگشت ادبی مشهور است.

«نیشدارو» یک اثر پیشرو و تجربی است

اصلانی با بیان اینکه منوچهر انور یک ادیب، نویسنده، فیلمساز، عکاس و تئاتریسین و مترجم و مولف بود، بیان داشت: انور از شاخصه‌های مهم یک دوران به حساب می‌آید. او اکنون بیش از نود سال دارد اما همچنان خوش حافظه و  مرد اخلاق است.

در ادامه محمدرضا اصلانی درباره فیلم «نیشدارو» گفت:  این فیلن در سال ۱۳۳۹ ساخته شد و هم زمان با آن فیلم «تخت جمیشد» فریدون رهنما نیز ساخته شده است. این فیلم یک آبستره نگاری و یک کانسپت از یک موضوع است. فیلمی که یک سفارش است، اما تبلیغ یک موضوع نیست. در این فیلم از مسائلی که مشمئز کننده به نظر می‌آیند، زیبایی کشف می‌شود. «نیشدارو» یک اکسپرسیونیسم آبستره است و این موضوع حتی در فیلم‌های انگلیسی آن دوره مشاهده نمی‌شود. این فیلم در زمان خود یک اثر پیشرو و یک مستند تجربی بوده است. گفتار فیلم توضیحی است اما گفتار، نوعی ریتم ایجاد می‌کند و تنها توضیح نیست. ریتم گفتار، خودش نوعی تدوین دیگر است. تدوین فیلم پیش از آنکه به ما توضیح بدهد، اجازه فهم صحنه را می‌دهد. این نکات در زمان خود یک نوآوری درخشان ادبی و نقاشانه از سینما به شمار می‌رفته است.

وی ادامه داد: درواقع «نیشدارو» از اولین فیلم‌های دراماتیک در جهان است.

اصلانی خاطرنشان کرد:  سینمای بدنه و تجاری، تاریخ سینما نیست. تاریخ سینمای ایتالیا با فیلم‌های تجاری آغاز نمی‌شود. بلکه با روسیلینی و ویسکونتی و فیلمی همچون «دزد و دوچرخه» آغاز می‌شود. نسل جدید البته در حال تجدید نظر است و این موضوع را رهیابی می‌کند و من امیدوارم به واسطه نسل جدید، نه تنها سینمای ایران گذشته یابی شود، بلکه سینمای ما بتواند خلاقیت جدید را به جهان عرضه کند.

انور جاودانگی از پویش انسانی را مطرح می‌کند

کارگردان مجموعه «سمک عیار» گفت: انور در این فیلم زیبایی یک پروسه را مطرح کرده و بیننده را به جستجوگری تشویق می‌کند. در فیلم گفتار، موضوع را برای تماشاگر حل می‌کند و به همین دلیل تصویر وظیفه دیگری را برعهده می‌گیرد. زیبایی نگاری از موضوع، برای اولین بار در ایران با فیلم «نیشدارو» مطرح می‌شود.

اصلانی یاداور شد: منوچهر انور در این فیلم یک جاودانگی از پویش انسانی را مطرح می‌کند. این فیلم فهم ما را از یک پروسه صنعتی و در عین حال جگر خراش گسترش می‌دهد و زیبایی این تلاش و رنج را مطرح می‌کند و این موضوع در آن زمان یک اتفاق مهم بوده است. این مسائل در فیلم‌های دیگر انور وجود ندارد و دلیلش این است که انور از ساخت «نیشدارو» سرخورده شد.

در ادامه سعید رشتیان، کارگردان و تهیه کننده سینمای مستند نیز گفت: من از ارتباط میان آقای اصلانی و انور آگاه نبودم و از صحبت‌های ایشان بسیار استفاده کردم. سال‌ها پیش یک برنامه نمایش در حدود دو سال برگزار شد و در اکثر این برنامه‌ها، آقای انور با علاقه بسیار زیادی شرکت می‌کردند. عمده شرکت کنندگان آن برنامه افرادی جوان بودند، اما آقای انور با فروتنی و شوق  زیادی به تماشای فیلم‌ها می‌نشستند و با افراد حاضر در جمع وارد گفت‌و‌گو می‌شدند. برای من باعث تاسف است که او را آنطور که شایسته بود نشناختیم.

سینما برایند همه هنرها است

علی لقمانی فیلمبردار شناخته شده سینمای ایران نیز گفت: با تماشای این فیلم دوباره به این فکر افتادم که ما در حال از دست دادن افراد چند وجهی در حوزه فرهنگ هستیم. درباره فلم «نیشدارو» دو نکته وجود دارد. در فیلم با تصاویری از روند تولید دارو رو به رو هستیم که برای تماشاگران عام مفید است و در مونتاژ به گونه‌ای طرح شده که یک آبستره را به وجود آورده است. اینکه در آن زمان بتوانید به سفارش دهنده چنین موضوعی را دیکته کنید، به هیچ عنوان کار ساده‌ای نیست. نکته دیگر این است که فضای صوتی فیلم بسیار خاص است. انور در این فیلم، از موسیقی پرهیز کرده و افکت‌ها را به صورتی کامل حساب شده و سنجیده به کار گرفته است.

فخرالدین سیدی تهیه کننده مستند نیز گفت: این فیلم می‌تواند یک الگو و نمونه شاخص برای آموزش به دانشجویان سینما باشد. نزدیک شصت سال از عمر فیلم می‌گذرد اما هنوز هم بسیار تازه است. «نیشدارو» دارای یک فیلمنامه دقیق، فیلمبرداری مطابق فیلمنامه و تدوینی بسیار عالی است. همچنین صداگذاری بسیار درخشانی دارد که در آن درد و رنج انسانی در حیوانات مشاهده می‌شود.

نیشدارو بافت فوق العاده ای دارد

ارد عطارپور مستند ساز شناخته شده نیز در این نشست بیان داشت:  «نیشدارو» از فیلم‌های مورد علاقه من بوده و فکر می‌کنم دارای بافت فوق‌العاده‌ای است و با توجه به سال ساخت، به کار گیری این نوع نگاه از جانب فیلمساز بسیار عجیب است و حتی در کارهای دیگر انور هم تکرار نشد، اما با این وجود، اثر خود را بر روی سینمای مستند ایران باقی گذاشت.

اصلانی در ادامه این جلسه گفت: یکی از وجوه مختلف در کارهای انور، نازک دلی او بوده است و  تنها اتفاقی که انور تا به آخر به آن ادامه داد، گویندگی بود. عجیب است که او تنها به دلیل صدایش مورد تحسین قرار بگیرد و استعدادهای دیگر او نادیده گرفته شوند.

اصلانی در پایان بیان داشت: در تاریخ سینما و ادبیات ایران انقطاع وجود دارد و به نقاط تحول توجه نمی‌شود. تاریخ تنها حوادث نیست بلکه کاراکتر ما است. سینما برآیند همه تفکرات، صنایع و هنرها است. هیچ فیلسوف قرن بیستمی را پیدا نمی‌کنید که درباره سینما بحث نکرده باشد.