به گزارش پایگاه خبری موزه سینمای ایران، مستند چشمی که می‌شنود، روایتی است از زندگی و آثار بهمن محصص.
دیالوگ‌های معروف این فیلم عبارتند از: من به نقاشی کردن محکومم… توی کارهای من یک چیز مطرح است: محکومیت وجود… من مرگ را همیشه به عنوان یک اکت زندگی قبول دارم. این است که هیچ‌وقت مرا نمی‌ترساند. و الان که دوروبر خودم را، یک‌خرده نسل پیرتر را می‌بینم، گمان می‌کنم این شاید تقریباً بزرگترین کار زندگی باشد: به موقع تمام کردن.
مستند ابوالحسن صبا نیز توسط ژاله صبا و احمد فاروقی ساخته و در تلویزیون ملی ایران در سال ۱۳۴۷ پخش شده است. در این مستند چند قطعه از آثار صبا توسط استادان حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعی و فرامرز پایور اجرا شده و دیگر عزیزان هرکدام در بخشی گفتگو می کنند.
ابوالحسن صبا متولد ۱۴ فروردین ۱۲۸۱ موسیقی‌دان ، آهنگساز برجسته، نوازنده و آموزگار موسیقی اهل ایران بود، وی در طول چهل سال فعالیت حرفه‌ای‌اش به آهنگسازی ، طراحی شیوه‌های نوین نوازندگی ، گردآوری ردیف ، تألیف کتاب‌های آموزشی و تربیت شاگردانی سرشناس پرداخت و از این رو هنرمندی تأثیرگذار در رشد جریان‌های موسیقی در ایران شناخته می‌شود.
وی با اصول علمی موسیقی غربی آشنایی کامل داشت و در عین حال بر گسترش و پیشرفت موسیقی سنتی و محلی ایران تمرکز داشت، از وی به‌خاطر نوآوری‌ها و تحولاتی که در موسیقی ایران پدید آورد، با عنوان «نیمای موسیقی ایرانی» یاد می‌شود و مدتی که در این عرصه حضور داشته‌است را «دوران طلایی موسیقی» نام نهاده‌اند.