به گزارش پایگاه خبری موزه سینمای ایران، سوم دسامبر(12 آذرماه) روزجهانی معلولان نام دارد. هدف از نامگذاری این روز، ارتقاء رشد اذهان عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیتهای مختلف بوده است. فرد معلول کسی است که فارغ از علت یا علل معلولیتش، مبتلا به نارساییهای جسمی یا ذهنی است مانند ناشنوایان، نابینایان، و معلولان جسمی، حرکتی و ذهنی.
از طرفی دومناسبت تقویمی مهم هم پیش رو داریم. روز مادر و سالگرد درگذشت استاد بزرگ سینمای ایران زنده یاد علی حاتمی .
به همین بهانه نگاهی کوتاه داریم به سکانس ماندگار فیلم «مادر» تولید سال ۱۳۶۸ اثر جاوید نام علی حاتمی سعدی سینمای ایران :
فیلم «مادر» به کارگردانی و نویسندگی علی حاتمی درباره پیرزنی است که در آسایشگاه سالمندان به سر میبرد و به شش فرزند خود اطلاع میدهد که میخواهد در لحظات واپسین، اعضای خانواده را در خانهی قدیمی پدری ببیند. کوچکترین پسر این خانواده، غلامرضا، یک معلول ذهنی است.
اکبر عبدی با بازی ماندگارش در این نقش، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش دوم مرد را از جشنواره فیلم فجر دریافت کرد.
یکی از دیالوگهای ماندگار این فیلم، دیالوگ غلامرضا است که میگوید: «مادر مُرد از بس که جان ندارد.»
مخاطبان فیلم، ارتباط بسیاری با نقش غلامرضا برقرار کردند بهطوریکه این نقش از منظر آنها، شاید مهمترین نقشآفرینی معلول در تاریخ سینمای ایران باشد که جنبههای تکنیکی و احساسی را بهشکلی توامان در خود دارد.
علی حاتمی در «مادر» ایران را تصویر میکند با قشرهای مختلف و آدمهای متفاوت که همگی خواهر و برادرند. جلال با بازی امین تارخ یک شاعر مسلک است که در بانک کار میکند، محمدابراهیم(محمدعلی کشاورز) یک بازاری لمپن مآب است و البته برادری دارند به نام غلامرضا که معلول ذهنی است. او معصوم ترین شخصیت این فیلم است و اصلا نمادی است از معصومیت و اکبر عبدی در این نقش یکی از بهترین بازیهایش را انجام داده است.