وقتی بوی عطر «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ» در فضا پیچید، پیامبر رحمت، آن وجود نازنینی که مهربانیاش برای جهانیان مایهٔ رستگاری بود، چشم از جهان فروبست. دلهای مسلمانان، که تا دیروز به گرمای نبوتش گرم بود، ناگهان یخ زد. گویی کشتی امت در امواج خروشان حوادث، ناخدای خود را از دست داد و در تاریکی شب تنها ماند. فراق تو ای پیامبر خدا، زخمی است که هرگز التیام نمی‌یابند.و تنها چند دهه بعد، غمی دیگر بر پیکرهٔ اندوهگین تاریخ نشست. غم آن امام مهربانی که صبر و سخاوتش زبانزد خاص و عام بود. امام حسن مجتبی (ع)، سبط پیامبر، آن گل پرپر شدهٔ باغ امامت، با زهر جفا به شهادت رسید تا جهان شیعه بار دیگر در ماتمی ژرف فرو رود.
رحلت پیامبر عشق و رحمت و شهادت مظلوم‌ترین کریم تاریخ، امام حسن مجتبی(ع) را به جامعه فرهنگ و هنر تسلیت می‌گوییم.