به گزارش پایگاه خبری موزه سینمای ایران ایران، عزت‌الله انتظامی از آن‌دست بازیگرانی بود که مرز میان صحنه و زندگی را باریک می‌دانست. چه زمانی که در سکوت خانواده، قدم به دنیای نمایش گذاشت و چه سال‌ها بعد که با همان وسواس و حرمت، نقش‌آفرینی در سینما را برگزید.او، نه صرفاً به‌عنوان یک بازیگر، که همچون حافظی از حافظه نمایشی ایران، به روایت صادقانه‌ای از مسیر پرپیچ و خم هنر در روزگار خود پرداخت.
امروز، ۲۶ مرداد، هفتمین سالروز درگذشت عزت‌الله انتظامی است به بهانه این واقعه بخشی از تاریخ شفاهی این هنرمند را در موزه سینما بازخوانی می‌کنیم.
عزت‌الله انتظامی درباره شروع فعالیت در عرصه هنر گفت: «من درس و مشقم را پشت صحنه تئاتر انجام می‌دادم در آن زمان تقریبا ۱۶ یا ۱۷ سال داشتم و زمانی که پدرم می‌پرسید کجا می‌روی؟ می‌گفتم در تئاتر بلیت پاره می‌کنم، ناچار بودن جون ایشان علاقه‌ای به این فضاها نداشتند، ناچار به پنهان کاری بودم. کار تئاتری من از سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۲۶ بود اما فعالیت جدی من در این عرصه از سال ۱۳۲۶ آغاز شد. از زمانی که آقای نوشین کلاس گذاشتند و شروع به آموزش کردند.»
او ادامه داد: « بعد از مدتی قضایای ترور شاه پیش آمده، تئاترها تعطیل شدند و نوشین را به زندان بردند.»
این هنرمند درباره شرایط تحصیل در خارج از ایران گفت: «بعد از یک سال دوری از کار با مشقت زیاد به آلمان رفتم و چون پول نداشتم صبح‌ها در کارخانه ذوب‌آهن آلمان کار می‌کردم و شب‌ها در کلاس سینما و تئاتر شرکت می‌کردم، البته این کار بسیار مشکل بود چون نهایتا سه ساعت در شب می‌توانستم بخوابم و چون پولم نمی‌رسید تنها یک وعده در روز غذا می‌خوردم.»
انتظامی درباره اولین اثر سینمایی‌اش پس از بازگشت به ایران توضیح داد: «پس از بازگشت به ایران در اولین کار سینمایی که حاضر شدم «گاو» آقای مهرجویی بود. بعد از دهه ۱۳۵۰ تصمیم گرفتم به دانشگاه بروم تا ببینم از سال ۱۳۲۶ تا کنون دنیای تئاتر چه تغییراتی داشته است.
او ادامه داد: «حتی زمانی که موضوع ادامه تحصیل را مطرح کردم به قدری از آن استقبال شد که حتی پیشنهاد دادند من بدون کنکور به دانشگاه بروم. از طرفی هم اساتید دانشگاه افرادی چون آقای شنگله و استاد سمندریان بودند که باهم دوستی داشتیم.»
این کارگردان تئاتر درباره تعداد نمایش‌هایی که در تلویزیون اجرا کرده است بیان کرد: « براساس محاسبات، تیم ما که از اداره هنرهای نمایشی برای اجرای تئاتر به تلویزیون رفته بود، بالغ بر ۴۰۰ نمایش اجرا کرد. البته من در اکثر p.sهایی که کارگردانی آن را برعهده داشتم هم به عنوان بازیگر حضور داشتم.»
او افزود : «البته این موضوع همیشه برای من مهم بود که کار را انتخاب کنم چون برای تئاتر و بازیگر حرمت بسیاری قائل بودم و شهرت و پول آن برایم اهمیت نداشتم واین حساسیت را هم در سینما بسیار داشتم به این خاطر که سینما سند است و همیشه باقی می‌ماند.»
این هنرمند درباره فعالیتش در اداره هنرهای نمایشی توضیح داد: پیش از انقلاب می‌خواستم بازنشسته شوم اما وزیر نمی‌گذاشت، انقلاب که شد من هم از اداره هنرهای نمایشی بازنشسته شدم. بعد از آن چندباری ما را به تئاتر دعوت کردند اما دیدم دیگر تئاترها کشش و جذابیت سابق را ندارند و مخاطب مردمی خود را هم تا حدودی از دست داده بود، اما سینما پنج سال پس از انقلاب یک مسیر فو‌ق‌العاده و جدیدی را از نظر کمیت و کیفیت پیدا کرد.