به گزارش پایگاه خبری موزه سینمای ایران، ۱۷ مرداد، روز خبرنگار، فرصتی ارزشمند برای تأثیر بر چالش‌ها و امیدهای اهالی مطبوعات است. کسانی که با قلم و تلاش خود، صدای حقیقت را به گوش جامعه می‌رسانند و یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌هایشان آزادی بیان است بحث آزادی بیان، موضوعی است که اهمیت بسیاری دارد و مهم‌تر آن‌که آزادی بیان باعث مرجعیت رسانه‌ای و اعتمادسازی می‌شود
به بهانه روز خبرنگار و مرجعیت رسانه‌ای مطبوعات، به گفت‌وگو با فریدون صدیقی استاد رسانه پرداختیم که در ادامه می‌خوانید:
فریدون صدیقی معتقد است هر چند که هوش مصنوعی در حال پیشرفت است و امکان دارد که نحوه روزنامه‌نگاری تغییر کند اما هرگز از بین نخواهد رفت چرا که بشر همواره به اطلاعات نیاز دارد و در گذر زمان صرفا شیوه دریافت آن اطلاعات متفاوت خواهد بود با این حال نباید فراموش کرد که رسانه‌ها دوران سختی را می‌گذرانند چون تا حدودی مرجعیتشان را از دست داده‌اند.
صدیقی درباره امنیت حرفه‌ای و تأثیر فشارهای موجود بر خودسانسوری نیز بیان کرد: زمانی باور داشتم اگر خبرنگاران و روزنامه‌نگاران امنیت شغلی ندارند، امنیت حرفه‌ای دارند. به این معنی که چون صاحب ذوق و قریحه و سواد هستند هیچ‌گاه بیکار نمی‌مانند و می‌توانند از روزنامه‌ای به روزنامه‌ای دیگر، یا سایت، هفته‌نامه وخبرگزاری دیگر بروند و بیکار نمانند، اما چند سالی است که فکر می‌کنم امنیت حرفه‌ای هم از بین رفته است.
وی تصریح کرد: با تعطیل شدن مراکز متنوع روزنامه نگاری این امنیت حرفه‌ای هم از بین رفته و در واقع امنیت شغلی و حرفه‌ای روزنامه نگاران و حتی مطبوعات دستکاری شده است.
او ادامه داد: از بین رسانه‌هایی که در حال حاضر داریم و اعضای اجتماعی که در آن رفت‌وآمد می‌کنند، آزادی رسانه‌ها یک شوخی است. واقعیت امر این است که رسانه‌ها عموما دست کوتاهی در نوشتن و تحلیل کردن موضوعات و مسائل دارند. آن‌ها باید به ژرف‌اندیشی، درون کاوی و هزارتوی مشکلات و معضلات بپردازند که نمی‌توانند، بنابراین ظرفیت آزادی در رسانه‌های ما در حداقل خودش است و دوران سختی را می‌گذراند که یکی از دلایل آشکار و روشن آن هم این است که رسانه‌ها مخاطب و مرجعیت خودشان را از دست داده‌اند و متاسفانه هیچ کدام آن جایگاه حقیقی و حقوقی که باید داشته باشند را ندارند. به گمان من همه از دست رفته‌اند و در تلاشند که بتوانند اندکی ایفای نقش کنند.
این روزنامه‌نگار پیشکسوت در پاسخ به این پرسش که آیا امیدی به بهبود اوضاع وجود دارد، گفت: نظری درباره بهبود اوضاع ندارم. چون زمانی می‌توانیم بگوییم اوضاع بهبود پیدا کرده که روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های ما دیده و خوانده شود. تیراژ روزنامه‌ها افزایش پیدا کند و صداوسیمای ما مخاطب داشته باشد. خبرنگار ما در بند نباشد. آن وقت می‌توان باور کرد که اوضاع بهبود پیدا کرده است.
او درباره تحول فضای رسانه و نقش افراد در تولید محتوا نیز خاطر نشان کرد: اهداف تغیر نمی‌کند ولی ابزار و تکنیک و روش‌ها تغییر می‌کنند و نوین می‌شوند. با تغییر سخت‌افزارها و نرم‌افزارها بشرهمواره به اطلاعات به روز نیاز دارد. انسان همواره می‌خواهد بپرسد و جواب بدهد، در واقع این شعوری که در جهان حاکم است را باید مرهون پرسش بدانیم. همان‌طور که بشر همواره به آتش نیاز دارد و فقط ابزارش تغیر می‌کند در رابطه با اطلاعات نیز همین‌طور است.
صدیقی در پایان به آینده روزنامه‌نگاری اشاره کرد و گفت: طبیعتا انسان‌ها برای سوالاتشان نیاز به جواب دارند ، در اصل انسان‌ها با اطلاعات زنده هستند. روزنامه‌نگاری تغییر می‌کند اما از بین نخواهد رفت. شکل و شمایل امروزی و مدرن پیدا خواهد کرد. همان‌طور که نیازهای اصلی بشریت مثل نیاز به خانه و پوشاک وجود داشته، انسان هم همیشه به اطلاعات و پرسش و پاسخ نیاز دارد. دقت کنید در یک دوره فرهاد با اسب دنبال شیرین می‌رفت الان با اتومبیل این کار انجام می‌شود این یعنی نیاز ثابت است فقط شکل آن تغییر می‌کند. اکنون هم که حرف از هوش مصنوعی است و می‌گویند بسیاری از مشاغل از بین خواهد رفت ولی بالاخره این اطلاعاتی که هوش مصنوعی قراراست با آن‌ها کار کند را هم باید افرادی به هوش مصنوعی یاد بدهند. هرچند که روزنامه‌نگار از همه جهات تحت فشار هستند اما همین عشق به پرسشگری سبب شده تا روزنامه‌نگاری را با عشق دنبال کنند. امیدوارم روزی برسد که رسانه در چهارچوب منافع ملی و با احترام به قانون، آزاد شود؛ چون در این روز بیکاران کمتری خواهیم داشت و جامعه کمتر درگیر مناقشات درونی خودش می‌شود و از طرفی هم تمام ناهنجاری‌ها کاهش پیدا می‌کند.