هوشنگ‌آزادی‌ور گمان می‌کرد که فراموش شده؛

نمایش فیلم مستند «مش صفر» در موزه سینما

نمایش فیلم مستند «مش صفر» در موزه سینما

فیلم مستند «مش صفر»، روز دوشنبه ۳۰ تیر با حضور اُرُد زند و کیوان کیانی مستندسازان پیشکسوت در سالن فردوس موزه سینما به نمایش درآمد.

به گزارش پایگاه خبری موزه سینمای ایران،  فیلم مستند «مش صفر» به کارگردانی هوشنگ آزادی‌ور، از مجموعه مستند «آن سوی چشم‌ها» است که درباره منوچهر صفرزاده ساخته شده است.
پس از نمایش این فیلم ، کیوان کیانی، مستندساز درباره هوشنگ آزادی‌ورگفت: این فیلم در سال ۱۳۶۸ توسط هوشنگ آزادی‌ور ساخته شده، کسی که صرفا یک مستند ساز نیست، او پژوهشگر، نویسنده، شاعر و مترجم است، گوینده خوبی است و حتی نریشن‌های متعددی برای مستندها می‌خواند و در مجموع یک آدم چندوجهی بود.  در مستند «مش صفر» این ذهنیت شاعرانه و چند وجهی به طور کامل به تصویرکشیده شده است.
این مستندساز درباره شخصیت مش‌صفر گفت: نقاش تا سال ۱۴۰۲ زنده می‌ماند اما روایت فیلم تا سال ۱۳۶۸ است یعنی ادامه حیات زندگی او ۳۴ سال به طول می‌انجامد اما در همین میان هم ما سیر تحولی کار منوچهر صفرزاده را می‌بینیم.
ارد زند مستندساز پیشکسوت نیز درباره این فیلم گفت: به نظر من فیلم از دو جهت قابل بررسی است  یکی مش صفر و دیگری هوشنگ آزادی ور که مستندساز است.  فیلم مستند «مش صفر»، فیلمی پر پرسوناژ است که از حرکت سریع دوربین کارش را آغاز می‌کند.
او افزود: سیر تغییرات نقاش در دوره‌های مختلف متفاوت است و مسیر زندگی‌اش به انقلاب ۵۷ بسیار ارتباط داشت. انقلاب باعث شد تا عرصه‌ای برای ظهور نقاش‌هایی با گرایش‌های انقلابی فراهم شود.
این هنرمند  درباره زندگی هوشنگ آزادی‌ور نیز گفت: فیلمساز هم مانند نقاش در همان محله پامنار به دنیا آمده و بزرگ شده و در جامعه روشنفکری آن دوران جایگاه خوبی داشته است. او در یکی از معتبرترین دانشگاه‌های آمریکا فوق‌لیسانس تئاتر گرفته است و بعد از انقلاب به ایران باز می‌گردد، او آمده بود که تئاتر کار کند اما از این کار جدا ماند حتی در این میان کارهای متفرقه هم انجام داد اما در نهایت به تلویزیون بازگشت و به ناچار در مسیر مستندسازی در قالب تلویزیون گام بر داشت که چندان هم مورد توجهش نبود.
ارد زند اضافه کرد: در این مستند، هوشنگ بسیار آگاهانه تریبون را به دست نقاش می‌دهد و از همه قابلیت‌هایش در این مستند استفاده نکرده است، در واقع به واسطه بی‌مهری‌هایی که به او شد نتوانست آن طور که می‌خواست و شایسته‌اش بود فعالیت کند. موضوعی که از اواخر عمر هوشنگ به خاطر دارم این است که برای چندنفر در تالار وحدت بزرگداشت گرفتند و ایشان هم یکی از آن افراد بود و وقتی که روی صحنه رفت درمدت طولانی همه او را تشویق کردند.