خسرو شکیبایی یک بازیگر اتفاقی نبود

به گزارش پایگاه خبری موزه سینمای ایران، خسرو شکیبایی، پیش از درخشش در سینمای پس از انقلاب، در دوران فعالیتش به عنوان گوینده نیز حضوری قابل توجه داشت. او در فیلم پرفروش و محبوب هندی «شعله» (ساخته‌ی رامش سیپی، ۱۹۷۵) به جای شخصیت آقامیرزا، پدر بسنتی، صداپیشگی کرد. این فیلم در اوایل دهه شصت در سینماهای ایران اکران و با استقبال زیادی مواجه شد.
سال‌ها بعد، در سال ۱۳۷۶، شکیبایی در فیلم پلیسی- جنایی «سایه به سایه» به کارگردانی علی ژکان نقش ستوان امیرحیدری را ایفا کرد. هرچند این نقش تنها 10 دقیقه در فیلم حضور داشت و شخصیت او در همان ابتدای داستان کشته می‌شود، اما تبلیغات فیلم به گونه‌ای بود که تماشاگر انتظار داشت شکیبایی نقش اصلی را بازی کند؛ نام او نه تنها در کنار نیکی کریمی روی پوسترها آمده بود، بلکه در عنوان‌بندی فیلم نیز در صدر قرار داشت. با این حال، بازی کوتاه و تاثیرگذار شکیبایی در همین نقش باعث شد که نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد در شانزدهمین جشنواره فیلم فجر شود.
اگر ملاک را تاریخ اکران در نظر بگیریم، خسرو شکیبایی در دهه ۶۰ روی پرده سینماها داشت که از این میان «هامون» ساخته داریوش مهرجویی که در سال ۱۳۶۹ به نمایش درآمد.
شکیبایی برای ما فقط یک بازیگر نبود. صدایش، نگاهش، تپش‌های فروخورده‌اش در لحظات سکوت، همه و همه بخشی از حافظه جمعی یک نسل است؛ نسلی که با «هامون» فلسفه را زندگی کرد، با «کیمیا» دلتنگی را گریست و با «روزی روزگاری» عاشق شد.
در سال‌هایی که هنوز تلویزیون‌های رنگی حکم اشیای لوکس را داشتند، صدای او از پشت پرده‌های سینما و دوبله، آرام به خانه‌ها راه پیدا کرد.
خسرو شکیبایی فقط نقش بازی نمی‌کرد، او زندگی می‌کرد به قول هارون یشایایی: «او یک بازیگر اتفاقی نبود.»
به همین بهانه با «یشایایی» ، تهیه‌کننده  فیلم های سینمایی «هامون» و «کیمیا»  گفت‌و گویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید.

هارون یشایایی درباره ایده ساخت فیلم «هامون» و نحوه ورود داریوش مهرجویی به فضای فکری این فیلم گفت: «داریوش مهرجویی فلسفه خوانده بود و آن تفکر فیلسوفانه‌اش همه‌جا حضور داشت به همین دلیل هم دلش می‌خواست آن تفکررا در جایی پیاده کند. در واقع «هامون» به‌وسیله تفکر مهرجویی تبدیل به «هامون» شد و من فکر نمی‌کنم بازیگری به‌جز خسرو شکیبایی می‌توانست آن نقش را بازی کند و برداشتی دقیق از آن شخصیت داشته باشد. هنوز هم وقتی این فیلم پخش می‌شود برای نسل جوان جالب است.»
او درباره نقش‌آفرینی خسرو شکیبایی توضیح داد: «خسرو پیش از حضور در «هامون» نیز سابقه بازیگری داشت و تا حدی شناخته شده بود، به‌ویژه بازی درخشانش در فیلم «کیمیا» قابل ستایش بود. او یک بازیگر اتفاقی نبود؛ خسرو تحصیل‌کرده رشته بازیگری بود و همین موضوع جایگاه او را متمایز می‌کرد. علاوه بر توانمندی‌های حرفه‌ای، شخصیت بسیار دوست‌داشتنی و اخلاق‌مداری داشت. از ویژگی‌های رفتاری او می‌توان به صبر و مدارا در مواجهه با شرایط سخت اشاره کرد. هیچ‌وقت قهر نکرد و هیچ پروژه‌ای را نیمه‌کاره رها نکرد.»
او با ذکر خاطره‌ای از خسرو شکیبایی گفت: «یکی از خاطرات جالب این بود که در هنگام فیلم‌برداری «کیمیا»، خسرو باید با موتور از آبادان به اهواز می‌رفت که متأسفانه در مسیر موتور تصادف کرد و دستش شکست. پس از انتقال به بیمارستان، دستش گچ گرفته شد. وقتی از پزشک درباره مدت زمان بهبودی سؤال شد، پاسخ داد حداقل سه هفته دست در گچ خواهد بود. تیم فیلم‌برداری نیز به بازیگران گفت که به دلیل توقف سه هفته‌ای در روند فیلم‌برداری، اگر تمایل دارند می‌توانند به تهران بازگردند وگرنه می‌توانند در آبادان بمانند. اما خسرو گفت: «مگر یک اسیر نمی‌تواند دستش بشکند؟» و ادامه داد: «پس دست من در اسارت شکسته و من تا پایان فیلم با همین دست شکسته بازی خواهم کرد.» و همان گونه هم بازی کرد و نگذاشت فیلمبرداری متوقف شود.»