برگزاری مراسم یادبود «زنده‌یاد حسین شهابی» توسط گروه سینمایی هنر و تجربه

مراسم یادبود «زنده‌یاد حسین شهابی» کارگردان فقید سینمای ایران توسط گروه سینمایی هنر و تجربه و با همکاری موزه سینما برگزار می‌شود.
به گزارش روابط عمومی گروه سینمایی هنر و تجربه، روز یکشنبه 9 بهمن مراسم یادبود مرحوم حسین شهابی کارگردان فقید سینمای ایران در موزه سینما برگزار می‌شود.
این مراسم از ساعت 18در سالن سینماتوگراف برگزار می‌شود.
در این مراسم جمعی از دوستان، همکاران و شاگردان حسین شهابی حضور خواهند یافت و درباره ویژگی‌های اخلاقی و حرفه‌ای وی سخنرانی خواهند کرد.
همچنین فیلم سینمایی «روز روشن» به کارگردانی حسین شهابی در پایان این مراسم به نمایش در خواهد آمد.
حضور در این مراسم برای علاقمندان آزاد و رایگان است.
سیدحسین شهابی، نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان سینما و تلویزیون، کارگردان مستقل سینما بود و کارگردانی آثاری همچون «آزاد به قید شرط»، «سایه‌ها»، «حراج»، «روز روشن» و «به خاطر مهدی» را در کارنامه دارد.
شهابی همچنین سابقه طولانی در تدریس سینما دارد و فیلم «رو در رو» جدیدترین اثر سینمایی اوست که مجوز نمایش گرفته بود و قرار بود در گروه سینمایی هنر و تجربه اکران شود. همچنین زنده‌یاد شهابی «اولین پرونده» را در حال تولید داشت.
حسین شهابی 2 بهمن در سن 55 سالگی بدلیل عفونت ریه درگذشت.

موزه سینمای ایران در ادامه انتشار سلسله برنامه‌های تاریخ شفاهی خود به مناسبت زادروز «بهزاد فراهانی» بازیگر پیشکسوت سینما ، تئاتر و تلویزیون بخش‌هایی از گفتگوی این هنرمند را منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.
به گزارش روابط عمومی موزه سینمای ایران، بهزاد فراهانی با اشاره به خاطرات خود از شروع کار هنر و بازیگری گفت: اسم اصلی من لطف‌الله درمنکی فراهانی و متولد اول بهمن 1323 در روستای درمنک فراهان هستم. پدرم تعزیه‌خوان قابلی بود که تمام عمرش را به خاطر نذری که داشت در ده‌ تعزیه می‌خواند. نخستین بار زمانی که در تعزیه شرکت کردم، پدرم نقش «حربن ریاحی» را می‌خواند و من پسر حر را می‌خواندم؛ سر یکی از بیت‌ها کمی لکنت پیدا کردم و وزن شعر را آن‌گونه که باید ادا نکردم. پدرم با خواب شمشیر بر کمرم کوبید به طوری که با دو دست به زمین خوردم؛ دوباره بلند شدم و پدرم از من خواست که بیت را دوباره بخوانم.
وی افزود: با اینکه بغض گلویم را گرفته بود اما بسیار خوب خواندم و زمانی که بیت شهادت پسر حر را خواندم، پدربزرگم از جایی که نشسته بود و تعزیه را نگاه می‌کرد گفت «دست مریزاد که از پدرت بهتر می‌خوانی» این لحظه برایم زیبا بود و احساس کردم که نگاه مردم دیگر برایم نگاه ترسناکی نیست بلکه نگاه گرم و مهربانی بود.
وی ادامه داد: زمانیکه 16 ساله بودم داستان «یتیمان» نوشته هکتورمالو را در 150 صفحه به صورت سینمایی نوشتم و آن را ابتدا به اسماعیل کوشان و بعد به ابراهیم باقری نشان دادم. معمولا نمایشنامه‌هایمان را در مدرسه‌های دارالفنون، قوام یا ابوریحان برگزار می‌کردیم. اولین معلمی که تئاتر را در کنار او در دوران ابتدایی تمرین کردیم تفرشی‌آزاد بود که چهره‌پرداز بسیار ماهری بود و از او بسیار آموختم. به خاطر دارم اجازه نمی‌داد در کلاس‌هایش شرکت کنم زیرا دیر رسیده بودم به همین دلیل از پنجره کلاس را دنبال می‌کردم. چند بار این اتفاق افتاد و متوجه شد که من دست بردار نبودم، در نهایت اجازه داد در کلاس او بنشینم.
فراهانی بیان داشت: یادم می آید برای نمایشی که تمرین می‌کردند، دیگر نقشی باقی نمانده بود و معلم نقشی به عنوان پیشخدمت برای من به نمایشنامه اضافه کرد تا چای بیاورم. در اولین اجرایی که داشتیم، پایم به چارچوب در گیر کرد و به زمین خوردم ولی سینی چای را بالا نگه داشتم خنده تماشاگران بالا رفت و من لذت می‌بردم. بعد از آن معلم گفت «در اجراهای بعدی نیز هر دفعه که وارد می‌شوی باید زمین بخوری» این خاطره از اولین باری است که روی صحنه رفتم.
وی با اشاره به اینکه انسانیت و دفاع از حقانیت در کار هنر و هنرپیشگی بسیار مهم است، ادامه داد: استادی داشتیم که شاگرد برتولت برشت، نمایشنامه‌نویس آلمانی بود و مستقیم با او کار کرده بود. وقتی ریزبینی‌های مرا در توجه به جزئیات دکور و صحنه دید، از من خواست کنار او بایستم و به او کمک کنم و این به جایی رسید که من در آن کار اول شدم.
فراهانی در ادامه گفت: هیچ سخن و عکس‌العملی نبود که آن استاد روی صحنه ببیند و از آن علت‌جویی نکند، علت و معلول برای او بسیار اهمیت داشت. درآنجا بود که فهمیدم هنر پدیده‌ای جمعی است و این یک اصل در کار هنر است؛ احترام متقابل در این کار بسیار مهم است، کارگردان و نویسنده و بازیگر تفاوتی نمی‌کند. بعد از آن یاد گرفتم در تمام نمایشنامه‌هایم یک نقش را چندین نفر بازی کنند، در واقع همه روی صحنه بازی می‌کنند و خوشحالم که چند نوع بازی می‌بینم؛ این بسیار تاثیرگذار است زیرا هنرپیشه از هنرپیشه یاد می‌گیرد و نداشته‌های خود را پیدا می‌کند، یکدیگر را نقد می‌کنند و اخوت و انسانیت میان آنها بیشتر می‌شود.

پیام تبریک موزه سینمای ایران به مناسبت روز مادر و ولادت حضرت زهرا (س)

میلاد مسعود حضرت فاطمه(س) و روز زن را تبریک می‌گوییم و به احترام زنان سرزمین‌مان ایران، کلاه از سر برمی‌داریم؛ زنانی که با سختکوشی، آبروی سینمای نجیب کشورمان بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بوده اند.
سینمای بعد از انقلاب به زنان، هویتی مستقل و عفیف داد و آنان هم به هنرمندانه‌ترین شکل ممکن این هویت را پاس داشتند و در جهان نام‌آور شدند و زنان، دختران، خواهران و مادرانی را روی پرده نقره‌ای آفریدند که درخورِ فرهنگ والای میهن‌مان بوده است.
یادِ زنان هنرپیشه‌ای که در سینمای ایران ماندگار شدند و اکنون میان ما نیستند شاد ؛ جایشان در چنین مناسبتی خالی است.
بانوان فعال امروزِ سینمای ایران هم یقین بدانند، سرمایه‌ بی‌نهایتی برای هنر این مرز و بوم هستند و پلان به پلان، نقش‌آفرینی آنان، موزه پربارِ تاریخ سینمای‌مان را غنی‌تر و زرین‌تر خواهد کرد. سینمای ایران بدون آنان گوهر بی‌بدیل «مهر» مادرانه و خواهرانه نخواهد داشت و آنها هستند که تقدس خانه و خانواده را معنایی دوچندان می‌بخشند.
هنرتان، مستدام و روز زن بر شما فرخ‌باد