مراسم یادبود «زنده‌یاد حسین شهابی» کارگردان فقید سینمای ایران شب گذشته (9 بهمن) توسط گروه سینمایی هنر و تجربه و با همکاری موزه سینما در سالن سینماتوگراف موزه سینمای ایران برگزار شد.

*طیب: حسین شهابی خودش را در شاگردانش تکثیر کرده است

محمد طیب سرپرست گروه سینمایی هنر و تجربه در ابتدای مراسم ضمن خوشامدگویی و عرض تسلیت به جامعه هنری گفت: این آیین یادبود صمیمانه و دور از تکلف برای استاد، دوست و هنرمند بی‌حاشیه سینمای ایران برگزار شد.

طیب ادامه داد: روزی حسین شهابی باید اینجا می‌ایستاد و در مراسم رونمایی از فیلمش به شما خیر مقدم می‌گفت؛ روزی حسین شهابی باید می‌آمد اینجا و افتخار می‌کرد و لذت می‌برد از این که یکی از شاگردانش روی صحنه درخشیده. حسین شهابی الان اینجا پشت این تریبون نایستاده ولی خودش را بین تک تک آنهایی که میزبان دم و نفسش شدند تکثیر کرده است. نفسی که اگر چه به سختی و با درد همراه بود، اما همراه با عشق و پاکی و خلوص در جان شما نشسته است.

وی افزود: حسین شهابی الان در دل تک تک شماست. میزبان خوبی برایش باشید. همانگونه که او ردی از مهر در دل شما گذاشته شما نیز به نیابت از او و به امضای خودتان تلاش کنید ردی از مهر بگذارید؛ چه در سینما و چه در زندگی.

سرپرست گروه سینمایی هنر و تجربه تاکید کرد: افتخار میکنم در جایی هستم که عموما سینماگرانی در آن فعالیت می‌کنند و به آن امید و دلبستگی دارند که از جنس حسین شهابی هستند، مستقلند و اهل قدرت طلبی و منفعت طلبی نیستند. امیدوارم بتوانیم امانتدار و حافظ میراثی که استادان ما در سینه ما گذاشته اند باشیم و بتوانیم در دنیای کثرت و هیاهو به سلامت پیش برویم.

 

*سیاوش شهابی: سینما، بزرگترین هدیه از پدرم بود

سیاوش شهابی فرزند مرحوم حسین شهابی ضمن تشکر از گروه سینمایی هنر و تجربه و موزه سینما بابت برگزاری این آیین گفت: از حضور تک تک شما سپاسگزارم. از پدر خیلی یاد گرفتم و با وجود اختلاف سلیقه‌ای که همیشه داشتیم و آن هم بین پدر و پسر طبیعی است بزرگترین هدیه‌ای را که از پدر گرفتم؛ سینما بود و امیدوارم که بتوانم این مسیر را ادامه دهم.

 

*امینی: هنرمند با آثاری که خلق می‌کند همیشه زنده است

احمد امینی کارگردان سینما  نیز در بخشی از این مراسم گفت: فیلم «حراج» حسین شهابی را زمانی که در جشن خانه سینما داور بودم تماشا کردم که فیلم بسیار خوبی بود. در رزومه آقای شهابی تهیه‌کنندگی، آهنگسازی، کارگردانی و نویسندگی 5 فیلم مستقل دیده می‌شود که جای تحسین دارد.

امینی افزود: کانون کارگردانان خانه سینما 410 عضو دارد که سالانه حدود 380 عضو آن بیکار هستند. بنده حدود 10 سال است که فیلم نساختم و زندگی‌ام را با حقوق بازنشستگی و چند سریالی که ساختم، گذراندم. شورای مرکزی کانون کارگردانان ایران میزبان کارگردانان قدیمی است که گاهی نیازمند شهریه مدرسه فرزندشان می‌شوند و یا صاحبخانه حکم تخلیه آنها را داده و یا به 20 میلیون پول نیاز دارند. من این حرف‌ها را نمی‌زنم که شما جوانانی که یا کارگردان هستید یا سودای کارگردانی در سر دارید دلسرد و ناامید شوید. می‌خواهم از اوضاع نامناسب این حرفه از نظر مالی و کاری بگویم. همه ما چقدر با شرایط سخت زندگی را گذراندیم.

وی به شرایط فیلمسازی در حال حاضر اشاره کرد و گفت: روز به روز شرایط فیلمسازی و رقم‌ها سرسام آور می‌شود. در سال 71 اولین فیلمم را با 2 و 3 میلیون ساختم. دستمزد من 150 هزار تومان برای کارگردانی و 100 هزار تومان برای فیلمنامه بود که از این رقم بسیار خوشحال بودم. امروز فقط هزینه اجاره بدنه یک دوربین یک میلیون تومان است.

امینی تاکید کرد: معتقدم هنرمندان با آثاری که خلق می‌کنند همیشه در اذهان و تاریخ سینمای ایران زنده هستند. حسین شهابی را تحسین می‌کنم که با این شرایط، چندین فیلم ساخت؛ من چنین جسارتی ندارم. همانطور که در پوستر این آیین نوشته شده، حسین شهابی کارگردان آرام سینمای ایران همیشه بدون حاشیه و بدون وابستگی فیلم ساخته است.

 

*احمد شهابی: ماهِ درخشانی در آسمانِ هنرِ این مرز و بوم بودی، هستی و خواهی ماند

احمد شهابی با قرائت شعری در وصف برادرش متنی را برای حضار خواند در بخشی از این متن امده است : تو ماهِ درخشانی در آسمانِ هنرِ این مرز و بوم بودی، هستی و خواهی ماند. امروز ستاره‌های بسیاری آمده‌اند تا بیش درخشیدنت را گرامی بدارند. امروز همه ما در آیین یادبود تو، آن کارگردانی که نام آرام به خود گرفته را، به سوگ نشستیم. یادت همواره گرامی و نامت بلند آوازه باشد.

 

*فریبا خادمی: حسین شهابی از عکس‌العمل‌های خردمندانه سخن می‌گفت

فریبا خادمی بازیگر فیلم «حراج» و از دوستان حسین شهابی نیز با قرائت متنی چنین گفت: سال‌ها پیش که برای پیش تولید فیلم سینمایی «حراج» به دفتر کارشان رفتم، دریافتم هستند هنوز هنرمندانی که ابزارِ بیانِ سینما را برای اندیشه‌های والا به کار می‌گیرند. حسین شهابی از عکس‌العمل‌های خردمندانه سخن می‌گفت و آن را ترویج می‌کرد. انسانیت و روابط انسانی برایش مهم بود و در فیلم آخرشان «رو در رو» نیز شاهد اوج این اندیشه بودم. حسین شهابی خودش بود و خودش ماند. موسیقی، خط، ادبیات و شعر؛ خصوصا شعر مولانا برایش جدی بود. قلمش را دوست داشتم و نگاه بی‌تکلفش را به زندگی؛ یاد حسین شهابی عزیز همواره تازه ماند.

*مرجان رهنما: استاد شهابی دایره‌المعارفی از هنر بودند

مرجان رهنما یکی از شاگردان زنده‌یاد شهابی در ادامه این مراسم به جامعه سینمای ایران تسلیت گفت و بیان کرد: در کلاس‌های فیلمنامه‌نویسی یکی از درس‌هایی که تدریس کردند این بود که از دل تلخی‌ها و رنج‌ها، شاعرانگی و زیبایی را بیرون بکشید، به قلم بیاورید و بعد به تصویر بکشید. امروز می‌خواهم از زیباییِ بودنشان صحبت کنم نه از تلخی نبودنشان. آقای شهابی دایره‌المعارفی از هنر بودند؛ شاعر، خطاط، فیلمساز و موسیقیدان.

 

*مهران محبی: حسین شهابی در مقام سکوت معنا می‌شد

مهران محبی یکی دیگر از هنرجویان حسین شهابی با بیان اینکه چقدر تلخ است که در اینجا ایستاده‌ام و باید به یاد استاد شهابی صحبت کنم گفت: چقدر عجیب است که مجبورم از کلمات استفاده کنم. حسین شهابی در مقام سکوت معنا می‌شد. بالاترین مقامی که خودم شناختم و میشناسم. چیزی جز کلمات ندارم و مجبورم از آنها استفاده کنم. استاد شهابی پدر معنوی بیشتر شاگردان بود. عشق به کار، سینما و هنر در استاد شهابی دیده می‌شد و ایکاش این عاشقانگی را از او یاد بگیریم. کوچکترین غرضی در هیچکدام از آثارش نبود. برای ذات هنر و تعالی هنر بود. این هنر هیچوقت با حجاب‌های دنیایی پوشیده نخواهد شد. همچنان جاری و روان خواهد بود. تا ابد شاگرد ایشان و تا ابد استاد من خواهند بود.

 

*مریم رهنما: حقیقتا نبودنشان درد بزرگی است برای ما

مریم رهنما دستیار حسین شهابی نیز با قرائت چند بیت شعر از تک تک حاضرین در سالن تشکر کرد و گفت: طبق برنامه‌ریزی‌ها، قرار بود این برنامه برای اکران فیلم «رو در رو» برگزار شود اما متاسفیم که استاد شهابی دیگر در کنار ما نیستند.

رهنما ادامه داد: به قول خودشان، حقیقتا نبودنشان درد بزرگی است برای ما. اگر قرار بود تمام شاگردان استاد شهابی درباره ایشان صحبت کنند تمام حرف‌هایشان خلاصه می‌شد در این جمله «آنچه از ما باقی می‌ماند سرنوشت را می‌سازد. حتی اگر این باقی‌مانده‌ها اندوهی جاودانه را در قلبشان حمل کنند. باقی‌مانده‌ها تغییر می‌دهند».

 

*امین جعفری: مستقل‌ترین فیلمساز از میان ما رفت

امین جعفری فیلمبردار سینما که در فیلم آزادی به قید شرط با حسین شهابی همکاری داشت نیز گفت: زمانی‌که حسین شهابی برای فیلم «آزادی به قید شرط» با من تماس گرفتند بسیار خوشحال شدم. در این پروژه یک جمله‌ای به من گفتند که همیشه در ذهنم است؛ همه ما به قید شرط آزاد هستیم. اما به نظرم ما همگی به قید شرط زنده هستیم. در شرایطی که مرگ به این اندازه به ما نزدیک است. مستقل‌ترین فیلمسازی که میشناختم از بین ما رفت. شخصی که هیچوقت انتظاری از هیچکسی نداشت و دنبال بودجه‌های دولتی و رانت نبود و همیشه با هزینه‌های شخصی فیلم‌هایش را ساخت.

 

*ذبیح الله رحمانی: سینمای ما، سینمای محفل‌گراست

ذبیح الله رحمانی منتقد و کارگردان سینما نیز با اشاره به دوستی 20 ساله خود با حسین شهابی گفت: سینمای استاد شهابی، سینمایی نبود که برخی دست‌اندرکاران، آن را دوست داشته باشند البته استاد شهابی نیز از مسئولین هیچ توقعی نداشت و با هزینه شخصی فیلم می‌ساخت. امثال آقای شهابی زیاد هستند که کسی قدرشان را نمی‌داند. لقب فیلمساز آرام و مستقل سینمای ایران حق استاد شهابی است. مرحوم شهابی شاگردانی را تربیت کرده است در سال‌های نه چندان دور در این عرصه خواهند درخشید.

 

اجرای این مراسم را علی زادمهر روزنامه نگار و مدیر روابط عمومی گروه سینمایی هنر و تجربه بر عهده داشت و  در پایان مراسم فیلم سینمایی «روز روشن» به کارگردانی زنده‌یاد حسین شهابی به نمایش در آمد.

 

برگزاری مراسم یادبود «زنده‌یاد حسین شهابی» توسط گروه سینمایی هنر و تجربه

مراسم یادبود «زنده‌یاد حسین شهابی» کارگردان فقید سینمای ایران توسط گروه سینمایی هنر و تجربه و با همکاری موزه سینما برگزار می‌شود.
به گزارش روابط عمومی گروه سینمایی هنر و تجربه، روز یکشنبه 9 بهمن مراسم یادبود مرحوم حسین شهابی کارگردان فقید سینمای ایران در موزه سینما برگزار می‌شود.
این مراسم از ساعت 18در سالن سینماتوگراف برگزار می‌شود.
در این مراسم جمعی از دوستان، همکاران و شاگردان حسین شهابی حضور خواهند یافت و درباره ویژگی‌های اخلاقی و حرفه‌ای وی سخنرانی خواهند کرد.
همچنین فیلم سینمایی «روز روشن» به کارگردانی حسین شهابی در پایان این مراسم به نمایش در خواهد آمد.
حضور در این مراسم برای علاقمندان آزاد و رایگان است.
سیدحسین شهابی، نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان سینما و تلویزیون، کارگردان مستقل سینما بود و کارگردانی آثاری همچون «آزاد به قید شرط»، «سایه‌ها»، «حراج»، «روز روشن» و «به خاطر مهدی» را در کارنامه دارد.
شهابی همچنین سابقه طولانی در تدریس سینما دارد و فیلم «رو در رو» جدیدترین اثر سینمایی اوست که مجوز نمایش گرفته بود و قرار بود در گروه سینمایی هنر و تجربه اکران شود. همچنین زنده‌یاد شهابی «اولین پرونده» را در حال تولید داشت.
حسین شهابی 2 بهمن در سن 55 سالگی بدلیل عفونت ریه درگذشت.

موزه سینمای ایران در ادامه انتشار سلسله برنامه‌های تاریخ شفاهی خود به مناسبت زادروز «بهزاد فراهانی» بازیگر پیشکسوت سینما ، تئاتر و تلویزیون بخش‌هایی از گفتگوی این هنرمند را منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.
به گزارش روابط عمومی موزه سینمای ایران، بهزاد فراهانی با اشاره به خاطرات خود از شروع کار هنر و بازیگری گفت: اسم اصلی من لطف‌الله درمنکی فراهانی و متولد اول بهمن 1323 در روستای درمنک فراهان هستم. پدرم تعزیه‌خوان قابلی بود که تمام عمرش را به خاطر نذری که داشت در ده‌ تعزیه می‌خواند. نخستین بار زمانی که در تعزیه شرکت کردم، پدرم نقش «حربن ریاحی» را می‌خواند و من پسر حر را می‌خواندم؛ سر یکی از بیت‌ها کمی لکنت پیدا کردم و وزن شعر را آن‌گونه که باید ادا نکردم. پدرم با خواب شمشیر بر کمرم کوبید به طوری که با دو دست به زمین خوردم؛ دوباره بلند شدم و پدرم از من خواست که بیت را دوباره بخوانم.
وی افزود: با اینکه بغض گلویم را گرفته بود اما بسیار خوب خواندم و زمانی که بیت شهادت پسر حر را خواندم، پدربزرگم از جایی که نشسته بود و تعزیه را نگاه می‌کرد گفت «دست مریزاد که از پدرت بهتر می‌خوانی» این لحظه برایم زیبا بود و احساس کردم که نگاه مردم دیگر برایم نگاه ترسناکی نیست بلکه نگاه گرم و مهربانی بود.
وی ادامه داد: زمانیکه 16 ساله بودم داستان «یتیمان» نوشته هکتورمالو را در 150 صفحه به صورت سینمایی نوشتم و آن را ابتدا به اسماعیل کوشان و بعد به ابراهیم باقری نشان دادم. معمولا نمایشنامه‌هایمان را در مدرسه‌های دارالفنون، قوام یا ابوریحان برگزار می‌کردیم. اولین معلمی که تئاتر را در کنار او در دوران ابتدایی تمرین کردیم تفرشی‌آزاد بود که چهره‌پرداز بسیار ماهری بود و از او بسیار آموختم. به خاطر دارم اجازه نمی‌داد در کلاس‌هایش شرکت کنم زیرا دیر رسیده بودم به همین دلیل از پنجره کلاس را دنبال می‌کردم. چند بار این اتفاق افتاد و متوجه شد که من دست بردار نبودم، در نهایت اجازه داد در کلاس او بنشینم.
فراهانی بیان داشت: یادم می آید برای نمایشی که تمرین می‌کردند، دیگر نقشی باقی نمانده بود و معلم نقشی به عنوان پیشخدمت برای من به نمایشنامه اضافه کرد تا چای بیاورم. در اولین اجرایی که داشتیم، پایم به چارچوب در گیر کرد و به زمین خوردم ولی سینی چای را بالا نگه داشتم خنده تماشاگران بالا رفت و من لذت می‌بردم. بعد از آن معلم گفت «در اجراهای بعدی نیز هر دفعه که وارد می‌شوی باید زمین بخوری» این خاطره از اولین باری است که روی صحنه رفتم.
وی با اشاره به اینکه انسانیت و دفاع از حقانیت در کار هنر و هنرپیشگی بسیار مهم است، ادامه داد: استادی داشتیم که شاگرد برتولت برشت، نمایشنامه‌نویس آلمانی بود و مستقیم با او کار کرده بود. وقتی ریزبینی‌های مرا در توجه به جزئیات دکور و صحنه دید، از من خواست کنار او بایستم و به او کمک کنم و این به جایی رسید که من در آن کار اول شدم.
فراهانی در ادامه گفت: هیچ سخن و عکس‌العملی نبود که آن استاد روی صحنه ببیند و از آن علت‌جویی نکند، علت و معلول برای او بسیار اهمیت داشت. درآنجا بود که فهمیدم هنر پدیده‌ای جمعی است و این یک اصل در کار هنر است؛ احترام متقابل در این کار بسیار مهم است، کارگردان و نویسنده و بازیگر تفاوتی نمی‌کند. بعد از آن یاد گرفتم در تمام نمایشنامه‌هایم یک نقش را چندین نفر بازی کنند، در واقع همه روی صحنه بازی می‌کنند و خوشحالم که چند نوع بازی می‌بینم؛ این بسیار تاثیرگذار است زیرا هنرپیشه از هنرپیشه یاد می‌گیرد و نداشته‌های خود را پیدا می‌کند، یکدیگر را نقد می‌کنند و اخوت و انسانیت میان آنها بیشتر می‌شود.