کارگاه «کارکرد شرکت‌های تولید فیلم در عرصه بین المللی فیلم» با حضور«میزوه کنی زانه» تهیه کننده کشور ژاپن در موزه سینمای ایران برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی موزه سینما، «میزوه کنی زانه» تهیه کننده کشور ژاپن در ابتدا گفت: ما در کشورمان آژانس‌هایی داریم که کارگردان‌ها و بازیگرها در آن جا عضو می‌شوند و این آژانس‌ها برایشان پروژه پیدا می‌کنند.

وی ادامه داد: در ابتدای راه اندازی، این آژانس‌ها به اعضاء شان حتی اگر کار هم نداشتند به صورت ماهیانه دستمزد می‌دادند اما به مرور آنها کوچک شدند و دیگر قدرت پرداخت نداشتند و در نهایت بدین شکل شد که بازیگرها و کارگردان ها در هر پروژه‌ای می‌رفتند درصدی را به این آژانس‌ها اختصاص می‌دادند.

این تهیه کننده ژاپنی همچنین گفت: البته این روش یک مشکل بزرگی داشت؛ این بود که استقلال را از بازیگران می گرفت زیرا کارگردان به صورت مستقیم نمی‌توانست با کارگردان درارتباط باشد و اگر تغییری هم در کار و زمان فیلمبرداری ایجاد می شد باید از طریق واسطه ها انجام می‌شد.

وی با بیان اینکه در ابتدا تهیه کنندگی تلویزیون را انجام می‌داده است، افزود: متاسفانه به مرور زمان تلویزیون ژاپن محبوبیت خود را از دست داد به همین دلیل من به سمت سینما آمدم. در سال 1979 با کارگردان فیلم «مارماهی» که با عباس کیارستمی در جشنواره‌های مختلفی جایزه مشترک گرفت، آشنا شدم و کارم را در سینما شروع کردم.

«میزوه کنی زانه» با بیان اینکه سینمای ژاپن شرایط مناسبی ندارد، گفت: خوشبختانه در جشنواره بین المللی فیلم فجر با کارگردان‌های ایرانی آشنا شدم و متوجه شدم در ایران جوانان بسیار به سینما علاقمند هستند.

وی خاطرنشان کرد: اغلب با فیلم‌هایی کار می‌کنم که سرمایه اندکی برای ساخت آنها نیاز باشد و همچنین مستقل باشند و معتقدم برای رونق سینمای ژاپن باید تغییراتی در صنعت فیلمسازی این کشور ایجاد شود.

«میزوه کنی زانه» با بیان اینکه جایزه جشنواره فیلم کن را کسب کرده است، گفت: زمانیکه کارگردانی مانند کوروساوا کار می‌کردند شرکت های بزرگ فیلمسازی از او حمایت می‌کردند و سرمایه‌های زیادی را برای ساخت فیلم در اختیارش قرار می‌دادند اما وقتی این شرکت‌ها کوچک شدند آنها مجبور شدند به سراغ ساخت فیلم‌هایی بروند که بیشتر تجاری بودند.

وی ادامه داد: در سال 1981 دو فیلم از ژاپن در جشنواره کن جایزه گرفتند و تصورها بر این بود که سینمای ژاپن رونق گرفته است اما این اتفاق نیافتاد.

«میزوه کنی زانه» خاطرنشان کرد: در سال 1986 مدرسه سینما در ژاپن افتتاح شد و من خودم در آنجا تدریس می‌کردم و در دوره‌ای هم بسیار مورد استقبال قرار گرفت و بازیگرهای خوبی از آن بیرون آمدند.

وی ادامه داد: احساس مسئولیت زیادی در کارم و سینمای کشورم دارم به همین دلیل هر چند وقت یکبار ورک شاپ‌های مختلفی را برای بازیگران برگزار می‌کنم که خوشبختانه استاد یکی از این ورک شاپ‌ها که بسیار هم مورد استقبال قرار گرفت امیر نادری فیلمساز ایرانی بود.

«میزوه کنی زانه» همچنین گفت: یکی از کارگردان های کشور ما شیوه جالبی برای بازیگرانش داشت و این بود که هر بازیگری می‌خواست در فیلمش حضور داشته باشد ابتدا باید 10 روز در زمین کشاورزی کار می‌کرد زیرا او معتقد بود آدم ها سر زمین‌های کشاورزی ذهنشان متمرکز و خلاق می شود.

وی با بیان اینکه به نظرم علاقمندان سینما در ابتدای کارشان باید درباره انسان‌ها فکر کنند، بیان داشت: من معتقدم فیلمسازان هر کشوری ابتدا باید درباره فرهنگ کشور خوشان فیلم بسازند و در مرحله بعد به سراغ تولیدات مشترک بروند. من هم به عنوان فیلمساز ابتدا باید به سنت‌ها و فرهنگ ژاپن بپردازم.

کارگاه «فیلمنامه نویسی و تولیدات مشترک» با حضور سارا نعلبندیان از کشور ارمنستان در موزه سینما برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی موزه سینما، سارا نعلبندیان فیلمنامه‌نویس از کشور ارمنستان گفت: از نظر من فیلمنامه نویسی و فرآیند آن مسیری به سوی جهانی شدن دارد و دائم درحال تکمیل است و به واسطه جهانی بودن فرآیند نوشتن فیلمنامه‌ها باهم فرق دارد.

وی با بیان اینکه صحبت کردن درمقابل مخاطب ایرانی برایش بسیار لذت بخش است، افزود: سینمای ایران و روش‌های فیلمسازی‌شان را بسیار دوست دارم زیرا فیلمسازانی دارد که در جهان  به خوبی درخشیدند.

نعلبندیان ادامه داد: درحال حاضر با یک فیلمساز از کشور ازبکستان برای ساخت فیلمی درباره تامارا پطروسیان درحال همکاری مشترک هستم.

وی با بیان اینکه دو مدل اصلی برای تولید مشترک وجود دارد، بیان داشت: مدل خارجی که در آن با یک کشور دیگر همکاری می‌کنیم و اگر با یک کمپانی در کشور خودمان همکاری داشته باشیم درواقع تولید مشترک داخلی محسوب می‌شود. زمانیکه به عنوان فیلمنامه نویس با یک کمپانی کار می‌کنیم ممکن است کارگردان یا تهیه کننده آن کمپانی اهدافی خارج از اهداف شما داشته باشند و به عنوان فیلمنامه‌نویس باید به آن اهدف احترام بگذارید و درمقابل تغییرات از خود نرمش نشان دهید.

این فیلمنامه نویس ارمنی گفت: اولین مرحله در تولید مشترک تحقیق و پژوهش است که به واسطه آن فیلمنامه نویس با نقطه نظرهای کشوری که قرار است با آنها تولید مشترک داشته باشد آشنا می‌شود. در مرحله بعدی محل و منطقه‌ای است که قرار است درباره آن فیلم ساخته شود که باید یک مفهوم و دستمایه جهانی داشته باشد.

وی ادامه داد: موضوع دیگری که در تولیدات مشترک باید به آن توجه داشته باشیم پیدا کردن مختصص‌های محلی است؛ یعنی کسانی که رمزهای فرهنگی را برای شما قابل خوانش می‌کنند و آنها را تبدیل به یک داستان روایی می‌کنند.

نعلبندیان با بیان اینکه در میان انبوه نقطه نظرها باید بتوانید درست ترین را انتخاب کنید، گفت: شاید ایده‌ها و نظرهای زیادی در ذهن شما باشد، باید بتواند به صحیح ترین شکل آن را سر و سامان بدهید تا بتوانید از آنها استفاده کنید و به واسطه آن بتوانید به فرهنگ کشور مقابل احترام بگذارید.

وی ادامه داد: نکته مهم دیگری که یک فیلمنامه نویس باید به آن توجه داشته باشد مصاحبه و گفتگو است. مصاحبه با افرادی که اطلاعات آنها می‌تواند کمک موثر و خوبی برای شما باشد. یک هنرمند در این نوع مصاحبه‌ها درواقع به دنبال جمع کردن اطلاعات نیستند بلکه به دنبال عواطف و احساسات هستند. آنچه که یک فیلمنامه نویس باید به دنبال آن باشد، ناخداآگاه انسان‌ها است.

نعبلندیان با اشاره به اینکه فیلمسازان و هنرمندان باید زبان مشترکی داشته باشند، افزود: به عنوان فیلمنامه نویس باید با زبان مشترک بتوانیم معنا و مفهوم واقعی هدف مورد نظرمان را به دیگران منتقل کنیم و در نظر داشته باشید زمانیکه یک تهیه کننده می‌خواهد از یک نویسنده خارجی استفاده کند درواقع می‌خواهد به یک نقطه نظر مشترک برسد.

وی با بیان اینکه سینمای ایران در بهترین قله جهان قرار گرفته است، بیان داشت: بسیارعلاقه‌مند هستم با سینمای ایران همکاری داشته باشم و با هنرمندان و فیلمسازان ایرانی آشنا شوم و مخصوصا اینکه با اساتید دانشگاه هنر و سینما تعامل داشته باشم.

نعلبندیان با بیان اینکه 10 سال پیش با سینمای ایران آشنا شده است، افزود: آشنایی من با سینمای ایران از طریق جشنواره زردآلوی طلایی بود که فیلم های ایرانی در آن نمایش داده شد. به نظرم یکی از بهترین فیلم‌های ایرانی فیلم سینمایی «گاو» ساخته داریوش مهرجوی است که فیلمنامه ای بسیار قوی دارد.

وی ادامه داد: دلیل علاقه بسیار من به فیلم «گاو» ساختار بسیار قوی آن است که من را یاد ساختار کلاسیک ادبیات روسی می‌اندازد. که هسته مرکزی این نوع فیلم‌ها شاید خیلی زیاد مهم نباشد اما فیلمسازان می توانند به خوبی به آن شکل دهند تا حتی در جهان دیده شود و در مورد فیلم داریوش مهرجویی هم به همین شکل است. این فیلم درواقع قرائتی نزدیک به فلسفه اخلاق دارد.

نعلبندیان با بیان اینکه در سینمای مدرن امروز، داستان اهمیت دارد، گفت: از نظر من ساختار در یک فیلم بسیار مهم است زیرا ساختار تفاوت سینمای گیشه و هنری را نشان می دهد.

وی با بیان اینکه شروع به کارش با ساخت فیلم مستند بوده است، افزود: همانطور که می‌دانید در فیلم‌های مستند پژوهش بسیار سخت‌تر از فیلم های داستانی است. در مستند باید تلاش کنیم تا حقیقت را بر روی پرده طلایی به تصویر بکشیم درحالیکه در فیلم‌های داستانی می‌توانیم چیزی به آن اضافه کنیم.

موزه سینما در ادامه انتشار سلسله برنامه‌های تاریخ شفاهی خود به مناسبت زادروز «علی نصیریان» ؛بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون بخش‌هایی از گفتگوی این هنرمند را منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.
به گزارش روابط عمومی موزه سینما،علی نصیریان بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون گفت: یکی از شانس ها و اقبال من در زندگی این بود که توانستم راهی که علاقمند بودم و به آن عشق داشتم را پیدا کنم.
وی با اشاره به علاقه مندی خود به نمایش های سنتی افزود: من با دیدن تعزیه و نمایش های آینی و سنتی در دوران خودم که حتی تلویزیون هم نداشتیم به این کار علاقمند شدم. تعزیه و واقعه کربلا را همه می دیدیم اما اینکه چطور تعزیه بوجود آمد برای من جالب بود. به نظر من تعزیه بوجود آمد زیرا تاثیرگذاری تجسم ، تصویر و نمایش واقعه با نقل و روایت آن فرق دارد.
نصیریان بیان داشت: ما در خیابان شاپور زندگی می کردیم و من در خیابان امیریه در سینما نور فیلم های آمریکایی را بدون دوبله و زیرنویس می دیدم. در آن زمان برای فیلم ها میان نویس می گذاشتند یعنی فیلم را قطع می کردند و درباره آن توضیح می دادند . به همین دلیل هروقت به سینما می رفتم از من سوال می کردند که باسواد هستم تا برایشان میان نویس ها را برایشان بخوانم.
وی ادامه داد: من برای نقش آفرینی ها رجوع می کنم به انگیزه ها و نگاه های خودم  و حس علاقه  و آفرینندگی که یک بازیگر باید داشته باشد زیرا بازیگر خودش یک نویسنده نمایش و فیلم و فیلمنامه است.به قول رابرت چولی می گفت  همانطور که کارگردان با کارگردانی خود متن را می نویسد ، بازیگر هم می نویسد زیرا بازیگر یک خلاق است و تنها یک عامل و اسباب دست کارگردان نیست . درست است که باید به کارگردان توجه داشته باشد و حرف های او را به اجرا درآورد ، بفهمد، گوش کند و گفتگو کند اما  به نظر من آفریننده متن بازیگر است.
نصیریان خاطرنشان کرد: اگر بخواهیم به مرحله  آفرینندگی نقش برسیم باید به خودمان رجوع کنیم ؛ به جوهر نیرو و قوه و قوت خلاقه که در درون ما است و از آن یاری بطلبیم و نقش را از آن بیافرینیم.
وی ادامه داد: من فکر می کنم هم در تئاتر و هم در سیما استعدادهای بسیار خوبی داریم؛ در تئاتر بازیگر ها و گروه های درجه یک پیدا شده است و به همان مقدار سینمای ما هم بسیار رشد کرده است. وضعیت تئاتر و سینما امروز بهتر از زمان ما است زیرا زمانه عوض شده است. ارتباط جمعی را در نظر بگیرید همه چی وجود دارد درحالیکه در زمان با هیچ چیزی نبود و ما با دست خالی کار می کردیم اما امروز بازیگرها از نظر اطلاعات با دست پر کار می کنند.

علیرضا خمسه با بیان اینکه نهم بهمن سال 1331 به دنیا آمده است، گفت: چه سال‌هایی که آمد و گذشت و چه خاطرات خوشی که برای من و مخاطبان سینما در طول سال‌ها باقی ماند. از سال 1360 تاکنون که چهل و دو سال می‌گذرد، در سینما حضور دارم و با فیلم «مرگ یزدگرد» ساخته بهرام بیضایی کارم را آغاز کردم.
وی ادامه داد: در سال 1367 در باغ فردوس فعلی به عنوان مدرس بازیگری به آموزش هنرجویان سینمایی مشغول بودم و افراد بسیاری در این مکان تحت تعلیم قرار گرفتند. خدا علی معلم را رحمت کند زمانی که تدریس می‌کردم، او هم در کلاس‌ها حضور داشت و مشخص نمی‌شد کدام یک از ما استاد و کدام یک شاگرد هستیم و همیشه سر این موضوع با یکدیگر شوخی می‌کردیم.
خمسه با بیان اینکه ریشه و سرچشمه حرفه بازیگری و مسیر آن در «عشق» نهفته است، بیان داشت: اگر عشق نباشد، هیچ فردی در جهان هستی و همچنین هنر سینما ماندگار نمی‌شود زیرا سینما بر اساس عشق به وجود آمده است و همه افراد فعال در این حرفه، عاشقانه وارد این عرصه شده‌اند.
وی درباره ژانر کمدی گفت: محورعمده رویکرد ژانر کمدی بر بستر انتقاد قرار گرفته است و اگر این مشخصه از آن گرفته شود فقط هجو باقی می‌ماند. زنده یاد صابری معتقد بود در کمدی باید جراحی صورت گیرد و نه سلاخی زیرا در سلاخی افراد یکدیگر را تخریب می‌کنند و متاسفانه امروزه این جنس کمدی گسترش یافته است که نوعی هجویه به شمار می‌رود. نکته مهم این است که طنز یک مسئله صد در صد ادبی است اما کمدی یک مقوله کاملا نمایشی به شمار می‌رود.
این هنرمند افزود: زنده یاد یدالله صمدی زمانی از من خواست فیلمنامه «آپارتمان شماره 13» را با کمک او و آقای دامادی نویسنده اثر بازنویسی کنیم. همچنین ابوالحسن داوودی نیز از من خواست فیلمنامه «جیب‌برها به بهشت نمی‌روند» را به اتفاق بنویسیم. شیوه ما این نبود که بعد از نوشتن یک فیلمنامه از کار خداحافظی کنیم. ما آن را زندگی می‌کردیم و میان ما رفت و آمد خانوادگی برقرار بود به همین دلیل، حاصل کار ما بسیار جدی می‌شد.
وی ادامه داد: زندگی ما تنها بر اساس حرفه نبود بلکه بر اساس نوع نگاه، بینش ، رفتارهای خانوادگی و اجتماعی شکل می‌گرفت. برای من، امثال یدالله صمدی و ابوالحسن داوودی تنها یک فیلمساز نبودند بلکه از دوستان نزدیک به شمار می‌رفتند تا آنجا که من زمان مراسم عقد زنده یاد کیومرث پوراحمد یکی از شاهدان او و همسرش بودم.
خمسه با بیان اینکه عضوی از گروه تئاتر «پیاده» بوده و در تمام کارهای این گروه حضور داشته است، افزود: این گروه متشکل از مهدی هاشمی، داریوش فرهنگ و گلاب آدینه بود. روزی آن‌ها تصمیم گرفتند سریالی به نام «سلطان و شبان» را بسازند و مهدی هاشمی پیشنهاد کرد من نقش «تلخک» را بازی کنم . یادم می آید آن زمان بخشی از این سریال را در موزه سینما فعلی کار می‌کردیم. من به تازگی از فرانسه آمده بودم و یکی از ایده آل‌هایم بازی در نقش دلقک «شاه لیر» بود. در نتیجه نقش تلخک را به شیوه‌ای نو که ترکیبی از روش شرقی و غربی بود به اجرا درآوردم. روزی داریوش فرهنگ گفت من این بازی را از تو نمی‌خوام و دلم می‌خواهد این شخصیت شبیه به سیاه در نمایش سیاه بازی ارائه شود. به او پیشنهاد دادم زنده یاد حسین کسبیان که سیاه را بسیار خوب بازی می‌کرد این نقش را ایفا کند، و بدین شکل او به این مجموعه پیوست.
خمسه در پایان با بیان اینکه معتقد است جمله جاودانه و شاه کلید حیات و هستی، عشق است، بیان داشت: علی حاتمی، عزت‌الله انتظامی، جمشید مشایخی، داود رشیدی و جمیله شیخی از جمله افرادی بودند که این ویژگی در آن‌ها وجود داشت. عشق شادی است، عشق آزادی است، عشق آغاز و پایان آدمیزادی است…

پرچم متبرک گنبد حضرت امام علی (ع) به موزه سبنما اهدا شد.
به گزارش روابط عمومی موزه سینما، همزمان با فرا رسیدن ۱۳ رجب سالروز ولادت امام علی (ع) و روز پدر، پرچم متبرک گنبد حرم امیرالمومنین (ع) توسط احمد میرعلایی مدیرعامل سابق بنیاد سینمایی فارابی به موزه سینما اهدا شد.
این پرچم در بیست و پنجمین دوره جشنواره فیلم کودک و نوجوان از طرف تولیت آستان مقدس حضرت امیر المومنین (ع) با هماهنگی صورت گرفته از طرف احمد میرعلایی دبیر وقت جشنواره کودک و نوجوان به رسم هدیه به همه سینماگران ایران اهداء شد و این پرچم را خانم فریبا کوثری بازیگر سینما و تلویزیون طی مراسمی در جوار بارگاه ملکوتی حضرت امیرالمومنین (ع) به نمایندگی از سینماگران ایران تحویل گرفت و در افتتاحیه جشنواره کودک و نوجوان از آن رونمایی شد.
پرچم متبرک گنبد حضرت امام علی (ع) در اعیاد شعبانیه طی مراسمی در موزه سینما رونمایی و در اتاق سینمای دفاع مقدس در معرض دید عموم مخاطبان قرار خواهد گرفت‌.
موزه سینمای ایران میلاد با سعادت میلاد مولود کعبه امیر مومنان امام علی (علیه السلام) و روز پدر را بر همه آزادگان جهان تبریک می گوید.